Had ooit het Britse vorstenhuis sterker behoefte aan een nieuwe koning Arthur?
Donkere wolken pakken zich samen boven het huis van Windsor. Aan het eind van het millennium is het Britse koningshuis op sterven na dood. De monarchie bestaat nog slechts formeel. De rol van de Windsors is die van een folkloristische dansgroep. En nu wil het volk de choreografie nog overnemen ook.
Binnen het huis van Windsor woedt een harde, ouderwetse vader-zoonstrijd. Smakelijk berichtte The Economist eerder dit jaar over Prince Charles’ people die staan tegenover Prince Philip’s people. Vader Philip formeerde samen met de nestors van de familie de Way Ahead-groep. Professionele spin-doctors peilden de stemming onder het volk en leerden dat de koninklijke familie zich te afstandelijk gedraagt en te veel opsmuk vertoont. De Way Ahead-groep trad in overleg met de nieuwe Labour-regering en bood eeuwenoude gebruiken als wisselgeld. Voortaan zal de troon niet naar de oudste zoon maar naar het oudste kind gaan. Minder familieleden zullen zich laten aanspreken als royal highness. Belangrijkste zet is een mindering van de jaarlijkse uitkering - het koningshuis vangt momenteel een slordige 160 miljoen per jaar.
Prins Charles, de vijftigjarige kroonprins die door zijn moeder gekleineerd wordt zolang zij niet haar troon afstaat, gaat verder. Hij wil prinses Margaret en aanhang uit het Kensington Palace zetten en van het paleis een galerie maken. Tot onwil van vader Philip.
Shakespeare, waar is u verstopt?
Alleenstaand vader Charles doet het boven verwachting goed, maar de publieke vernederingen die hij bij zijn boetedoening vrijwillig ondergaat, zijn hemeltergend. Zo diep buigt hij voor het volk dat hij de Spice Girls gelegenheid geeft hem in de billen te knijpen. Kortgeleden liet de vijftigjarige zich in het openbaar een geil dansje aanleren.
DE EIGENLIJKE redder van het koningshuis is een blond baasje van zestien jaar oud: prins William, op zijn schouders de last van een eeuwenoud koninkrijk. Was zijn moeder de prinses van het volk, met William heeft het volk een zoon.
William is mateloos populair. Zijn tengere gestalte is de hoop van de natie. Op hem worden de wensen van het volk geprojecteerd. En warempel, dat beeld blijkt vaak net zo conservatief als het koningshuis zelf. Wie de tabloids opslaat, ziet een prins met helblauwe pupillen in hagelwitte oogballen. In het echt zijn Williams ogen bruin.
Een zoon van zijn moeder, vertellen de tabloids. Op zijn uitdrukkelijke verzoek liep hij samen met zijn broertje, vader en oom de vijf kilometer lange dodenmars achter de lijkwagen van zijn moeder. Vertederd sprak de pers over de actieve rol die hij had gespeeld in het regelen van de uitvaart. Die dag werd de halfwees geadopteerd. Sindsdien staat in de kranten wat ouders behoren te weten over hun zoon.
Wat weten wij van William?
Hij is de eerste Britse kroonprins wiens ontlasting niet werd opgevangen in traditioneel uitwasbaar goed maar in wegwerpluiers. Hij houdt van snelle auto’s, schieten, jagen, skiën en sport in het algemeen. Hij gaat naar de topschool Eton - waarover iedereen weet dat van alle machtige mannen alleen God niet op Eton zat. Ook weten wij wat hij er van minuut tot minuut uitvoert. ‘s Zondags drinkt hij een kopje thee bij oma, buurvrouw van de school.
William is linkshandig. Hij drinkt: rode wijn en cola. Favoriete eten: pasta, hamburgers, fruitsalade, gepocheerde eieren van papa’s kippetjes en… hert. Hij is een enthousiast computerliefhebber en zendt graag een e-mail naar vrienden en familie, onder wie broertje en oma. Zijn bijnamen luiden: Wills, Wombat, Billy, Billy the Basher en Dreamboat Willy. Hij houdt van kunst en vliegt af en toe naar Toscane om te schilderen.
Favoriete muziek: techno, Spice Girls, Pulp en Oasis. Máár, zo waarschuwt de Royal Archive-website: 'Since music is so subjective, it is likely that any opinions stated in this area will be constantly changing (and highly inaccurate).’ William-vorsers laten niets aan het toeval over. Erg grappig is overigens het gastenboek op Williams tak van de Royal Archive-website. Tussen de boodschappen van lustige tienermeisjes duikt sporadisch een gereserveerd anoniem antwoordbericht op. De meisjes, wetende dat William veel gebruik maakt van het web, zijn ervan overtuigd met hun idool zelve van doen te hebben en richten zich daarom rechtstreeks tot William.
DE CRUCIALE leeftijd voor een man is dertien jaar. Dit is het jaar van de Big Bang. In het lichaam gaat een tijdbom af: de bloedcirculatie stopt abrupt en wordt vervangen door een stoot hormonen die loeihard door het lichaam raast om er bij minder dan een muggeprik uit los te barsten. Dertien jaar oud bezocht prins William zijn eerste feest. Met twee vriendjes toog hij naar het exclusieve La Fiesta Ball in de Londense Hammersmith Palais Dance Hall, een soort kinderkermis.
Op de dansvloer stond een groot opblaasbaar kasteel. De menigte verdween half in een laag schuim. Greep de jongeling zijn kans en zette hij zich met zijn vriendjes aan de geplande meisjesjacht? Nee. Vóór Wills ook maar de kans had gekregen een flesje limonade te bestellen, werd hij gespot en onmiddellijk belaagd door een horde kortgerokte pubermeisjes die zich op uiterst volwassen wijze aan de prins aanboden. De volgende dag opende de tabloid The Sun prompt een hotline voor meisjes die de prins hadden gekust voor een kiss and tell.
Zoiets is niet gezond voor een jongen van dertien.
Vanaf dat moment groeide Williams populariteit sneller dan zijn geslachtsdrift ooit zou kunnen compenseren. Meisjesbladen brachten hem als pin-up en verkozen hem tot meest begeerde vrijgezel ter wereld. Dertien jaar oud! Hoe kun je zo nou puber zijn? Als iedereen in de krant kan lezen dat je graag de Playboy leest!
Nee, heteroseksualiteit is enigszins geproblematiseerd voor William. Besloot hij met zijn vriendjes dat fotomodel Cindy Crawford een lekker stuk was, nodigde zijn moeder dat mens uit op de thee! Sta je daar een beetje lullig naast je moeder voor Cindy Crawford. Zijn bezoek aan Vancouver begin dit jaar leidde tot hysterische taferelen, een popster niet onwaardig. William bleek zijn fans wel op meer romantische wijze te inspireren. De meisjes bestrooiden zijn pad met bloemen. Op de journaalbeelden stak de pret van het verbaasde broertje Harry af tegen de zeer gegeneerde blikken van grote broer.
William verslaat pop-, film- en sportsterren met gemak. Hij groeit uit tot hét sekssymbool van de volgende eeuw, waarin wij allen weer fatsoenlijk zullen wezen. De getergde prins ondertussen schijnt al te kennen gegeven te hebben dat hij moeite heeft met de doorgeslagen adoratie. Zou het? Zou het? Een queen-koning op de troon?
WAT ZAL HIJ de tabloids haten. Over de ruzies tussen zijn ouders las hij in de krant of vernam hij via vriendjes. Toen paps onlangs zijn vijftigste verjaardag vierde, studeerden Harry en hij in het geniep met Emma Thompson en Stephen Fry een toneelstuk in. Helaas, de Sunday Mirror verklapte de verrassing. Hield hij ze eerst verantwoordelijk voor de scheiding van zijn ouders, wat zal hij na de dood in de tunnel denken?
De Engelse media bijten eindeloos in de eigen staart. Hoe sterker zij het beeld van de Britse zoon pogen te manipuleren, des te sterker zij hun eigen monster creëren. De paradox is groots. Na de dood van Diana was het verwijt aan de koninklijke familie de stiff upper lip. Had Charles zijn zonen echt geen handje en af en toe een knuffel kunnen geven toen zij achter hun moeders kist door Londen liepen? Diezelfde tabloids doen nu het gezicht van William verkrampen bij het zien van een camera en de troepen hitsige meisjes. Elke gezonde puber zou in zijn situatie een onoverkomelijke minachting ontwikkelen jegens pers, volk en mensheid. Kortom: een échte koning niet onwaardig.