‘Ik ken langzamerhand alle portieken van Hilversum’, zegt mevrouw K.( P. de V. (79) uit L. Toch is zij bepaald niet het type van de traditionele zwerver, die de laatste jaren helaas een vast onderdeel van het straatbeeld is geworden. Bovendien heeft zij een huis. Het probleem is dat zij daar niet in maar naast woont. In de bouwkeet, om precies te zijn, omdat het dak van haar woning dringend reparatie behoeft, een operatie die zij van haar schaarse AOW-centjes denkt te kunnen bekostigen. Maar het wonen in een bouwkeet werd in L. niet gewaardeerd. Dus lichtte het Riagg, door de buren (‘Het is allemaal burengeroddel’) gealarmeerd, de oude vrouw op 25 november 1998 van haar bed. Het probleem is dat mevrouw De V. om te beginnen weigert aan de verplichte intake-gesprekken deel te nemen. ‘Ik ben niet beginnend dementerend, ik ben niet gevorderd dementerend, maar ik ben volkomen in orde’, zegt mevrouw De V. De geriater van Utrecht erkent dit en deze visie wordt eveneens gesteund door een gerechtelijke uitspraak. De V. wil gewoon blijven wonen waar zij woont en is allerminst ‘vereenzaamd’, zoals het Riagg beweert. Haar voorlopig laatste station is een anoniem adres in Utrecht, bij een sociaal voelend iemand die haar van de straat heeft gehaald. Zij kan niet naar huis omdat zij bang is weer te worden opgepakt en zij wil zeker niet naar een opvangcentrum, dat naar haar zeggen volledig ongeschikt is voor haar situatie. Het voorval toont in alle scherpte de (on)macht van de hulpverlenende instanties tegenover de privacy van het individu. De oude dame wenst zich niet te laten ringeloren door de instanties. Het is een voorbeeld van een volkomen patstelling. De politie weigert commentaar om de ‘privacy’ van haar ‘gasten’ te beschermen. Zo ook het Riagg. Alleen zuster Leunissen van de zusters Augustinessen, bij wie mevrouw De V. enige tijd gastvrijheid genoot, wil wel wat kwijt. ‘Mevrouw De V. is een zeer intelligente en bewogen vrouw’, zegt zij, ‘en wij zijn allemaal erg met haar begaan. Maar als iemand geen handtekening wil zetten ben je voorlopig uitgepraat.’ Vlak voordat de rampspoed zich boven haar hoofd ontlaadde had de oude dame het geld (ruim duizend gulden) voor een aangepaste rolstoel bij elkaar gespaard. Dat is nu natuurlijk op. ‘Dus dit betekent dat ik zo'n apparaat tijdens mijn leven niet zal kunnen kopen’, zegt mevrouw De V., niet zonder bitterheid.