Londen – Dominic Witherow en zijn vrouw, een koningsgezind echtpaar uit Woking, begonnen vol goede moed aan het vierde seizoen van The Crown. Het ging echter in de eerste episode al mis. De klunzige manier waarop prins Charles in een IJslandse rivier een zalm probeerde te vangen ging deze kijkers te ver. ‘Nooit heeft een televisieserie’, zo schreef Dominic in een brief aan The Daily Telegraph, ‘op zo’n stellige wijze alle geloofwaardigheid weten te verliezen.’
Zoals in de eerdere seizoenen verleidt The Crown ook nu de Engelsen tot het spelen van een gezelschapsspel: zoek de onnauwkeurigheden. En die begonnen al in het openingsbeeld: de koordjes op het militaire uniform van de koningin hingen er verkeerd bij. Een scène later geeft Hare Majesteit, weer prima gespeeld door Olivia Colman, met een gebogen pols een groet. Het schrikbeeld van menige kolonel bd.
En zo ging het door. Een lezer merkte op dat Elizabeth weliswaar serieus is, maar nooit chagrijnig. Dat doedelzakspelers van de Atholl Highlanders, een privé-eenheid, de gasten naar de eetzaal van het Schotse buitenhuis Balmoral begeleiden is eveneens onmogelijk. Tevens wordt het voor ondenkbaar gehouden dat Margaret Thatcher en Elizabeth kortaf, onbeleefd zelfs, tegen elkaar waren.
Wat oudere kijkers bevreemdde was de suggestie dat Elizabeth zich zorgen maakte over haar tweede zoon, Andrew. Daar heeft ze tegenwoordig alle reden toe, maar niet in de jaren tachtig toen Andrew, zeker na de Falklandoorlog, bijkans populairder was dan Diana. De overdreven manier waarop Gillian Anderson premier Thatcher speelde viel weliswaar goed in Amerika, maar een stuk minder in Engeland zelf.
Een fundamenteel probleem van het vierde deel is dat regisseur Peter Morgan zijn personages te veel laat vertellen. Een voorbeeld daarvan is de scène waarin Elizabeth onverwacht bezoek krijgt van de huisschilder Michael Fagan. Morgan zet de insluiper, die blijkens een recent interview geen spijt heeft van zijn daad, neer als slachtoffer van Thatchers economische politiek, wat niet klopt.
Morgan portretteert de Windsors als onuitstaanbare snobs. In een tijd waarin de grens tussen fictie en waarheid vervaagt, is dat rampzalig voor het imago van het Britse koningshuis. Typerend voor Morgans perspectief is een dialoog waarin Elizabeth de term ‘bloedsporten’ in de mond neemt, een term die critici van de jacht gebruiken. De vorstin zou ‘veldsporten’ hebben gezegd. Klagen zal ze echter niet. Never complain, never explain is het credo van de hoedster van de kroon.