Het Nederlandse Dool ontstond uit twee bergen rokende as die ogenschijnlijk ver uit elkaar lagen: een deel van de band speelde in The Devil’s Blood, een occulte rockband uit Eindhoven die een cultlegendarische status wist op te bouwen met haar ongekend intense shows en de volledig ironievrije satanistische inslag van gitarist en tekstschrijver Selim Lemouchi, de broer van zangeres Farida. In januari 2013 hief hij de band op, een jaar later pleegde Selim Lemouchi zelfmoord. De drummer en bassist van zijn band hebben zich verenigd met Elle Bandita (de artiestennaam van Ryanne van Dorst), een van de meest flamboyante podiumpersoonlijkheden van Nederland, wier muziekcarrière na een tamelijk vliegende start al enige tijd stil leek te liggen en die inmiddels met haar rauwe en ongepolijste flair ook is ontdekt als tv-presentatrice. Ze hield vroeger van zowel gabber als van Slayer, zat in de meidenrockband Bad Candy, maar was ook bandlid van Voicst, en liet aan haar eerste album meewerken door Torre Florim, voorman van De Staat. Voor die band geldt hetzelfde als voor Voicst gold: het is het reddingsvlot van de alternatieve gitaarrock in Nederland.
Kortom, met zoveel invloeden en zoveel muzikaal talent móest Dool wel een spannende band worden. Zeer overtuigende optredens op invloedrijke festivals als Roadburn en Noorderslag maakten van het debuut van Dool een album waar ouderwets naar werd uitgekeken. De vraag was vooral naar welk verleden het bandgeluid het meest neigde. Welnu, maakt het ruim tien minuten durende openingsnummer glashelder: zeker niet naar de puntige rock van Bandita en haar band, en al helemaal niet naar de elektronica die daar in het begin nog wel eens doorheen klonk. Dool klinkt veel trager, meer uitgesponnen, sferischer. Nummers zijn lang, het geluid is zwaar. De eerste single Oweynaga, met een baslijn waar New Order zich niet voor zou schamen, grijpt aanvankelijk terug op wave uit de jaren tachtig, maar gestaag wordt het nummer logger en voller. Dat is sowieso vaak een term die te binnen schiet: ‘vol’. Dat Dool niettemin ontsnapt aan bombast komt door de hoorbare aandacht die aan de arrangementen is besteed, maar ook door de heldere productie. Net als het immens populaire en eveneens zwaar op psychedelische rock uit de jaren zeventig leunende Ghost slaagt Dool erin nummers als kathedralen op te trekken, groots en statig, en dan nog steeds een essentie van popmuziek vast te houden in toegankelijkheid. Dat komt ook doordat Elle Bandita vocaal soms effectief de rauwe randen van haar stem afslijpt en dan verrassend uit de hoek komt op een manier waarvoor het woord ‘engelachtig’ op de loer zou liggen – als dat niet de meest belachelijke term zou zijn om in verband te brengen met Elle Bandita.
Dool, Here Now, There Then. Dool speelt 25 februari in Rotown (Rotterdam), 2 maart in Vera (Groningen), 9 maart in OT301 (Amsterdam), 10 maart in de Oefenbunker (Landgraaf) en 17 maart in 013 (Tilburg)