Rauwe woede

Weinig zo gevaarlijk als een ‘supergroep’: een band samengesteld uit meerdere (of zelfs alleen maar) muzikanten met een illuster verleden in andere bands. Hoe vaker op die vorige bands het predikaat ‘legendarisch’ is losgelaten, hoe groter de kans op teleurstelling: het heden moet het opnemen tegen het opgetelde verleden en de romantiserende werking van tijd, en dat verliest het heden vrijwel altijd.

Opvallend daarom dat er in de harde tot zeer harde hoek van de rockmuziek recent drie albums zijn verschenen van supergroepen waarbij het verleden van de beroemdste leden geen tol vormt. Dead Cross is een band rond drummer Dave Lombardo, die jarenlang bij Slayer zorgde voor een combinatie van strakheid en snelheid waar tot in de eeuwigheid jonge aspirant-drummers zich in oefenhokken over de hele wereld door zullen laten inspireren, en zich op zullen stukbijten. Lombardo begon na zijn vertrek bij Slayer een bijna ouderwetse hardcoreband, maar toen de zanger geen tijd meer had, haalde hij een vervanger binnen die van zijn Dead Cross een supergroep maakt: Mike Patton, waarschijnlijk de meest veelzijdige rockzanger ter wereld. Het vocale palet van Patton (het beroemdst als zanger van Faith No More) laat zich eenvoudig samenvatten: hij kan álles. Wat hij bij Dead Cross vooral doet, is krijsen. Ook dat kan hij als weinig anderen, en het past perfect bij de heerlijke, rauwe woedeaanval die het debuutalbum van Dead Cross is geworden.

Tekstueel even boos, maar muzikaal gepolijster en verfijnder is het lang verwachte debuut van Prophets of Rage, een band die bestaat uit alleen maar beroemde leden: de (fantastisch funky) ritmesectie en de gitarist (Tom Morello) van Rage Against the Machine en Audioslave, de voorman en dj van Public Enemy (Chuck D en DJ Lord) en rapper B-Real van Cypress Hill. Zoals ze tijdens hun indrukwekkende liveshows (onder meer dit jaar op Pinkpop) al lieten horen, is van al die verledens dat van Rage Against the Machine veruit het dominantst in het eindresultaat. Prophets of Rage klinkt lichtvoetiger en iets minder boos (al rijmt ook bij Prophets ‘democracy’ uiteraard in de traditie van Malcolm X ook op ‘hypocrisy’) en daardoor minder overrompelend – ook omdat het inmiddels 25 jaar later is. Verrassend fris is dan weer wel de ruimte die DJ Lord heeft gekregen.

Maar het meest opwindend is het album van Bloodclot, een band rond zanger Jon Joseph (van hardcoreband Cro-Mags), bassist Nick Oliveri (die jaren in Queens of the Stone Age zat) en Joey Castillo. Zoals Dave Lombardo de ideale metaldrummer is, is Castillo de ideale hardcore-drummer: elke mep raak, hard, fel en snel. Het album van Bloodclot kent slechts één gemoedstoestand: woede. Maar Joseph blijkt daarvoor een enorm palet van vocale invalshoeken beschikbaar te hebben, en de band verwijst even soepel naar Bad Brains, Black Flag als naar rock, terwijl Joseph zingt tégen onder meer oorlog en milieuvervuiling, en voor protest. En zelf meteen de soundtrack van dat protest aanlevert.

Prophets of Rage, Prophets of Rage (Fantasy Records); Bloodclot, Up in Arms (Metal Blade Records); Dead Cross, Dead Cross (Ipecac Records). Prophets of Rage speelt 16 november in 013, Tilburg. Bloodclot komt in het voorjaar naar Nederland