‘Wie is er bang voor de criticus?’ luidde de kop boven het stuk. Nu, anderhalve week later, heeft die kop een ironische bijklank gekregen. Nee, heeft de redactie gedacht, wij zijn zeker niet bang voor hem. Ze dronken zich nog eens moed in en stuurden Jaap Goedegebuure, al zeventien jaar lang criticus van HP, de laan uit. Omdat de redactie niet bang is, hebben ze hem ook maar flink de waarheid gezegd: zijn doorwrochte artikelen zijn ‘te saai en niet meer van deze tijd’.
In de beschouwing over het einde van de criticus werd Edmund Wilson aangehaald, die vijf typen recensenten onderscheidt. De ‘echte’ critici zijn een bijna uitgestorven diersoort, volgens hem. Ze zijn ouderwets belezen en toetsen een boek aan de wereldliteratuur en niet aan de mode van de dag. Leuker is het tweede soort boekbespreker: de literaire columnist. De ‘criticus als amusantje’, schrijft Kaal, is sterk in opkomst.
Aangezien HP/De Tijd de vinger aan de pols van de tijdgeest houdt, was het bericht van anderhalve week later voorspelbaar. De bedreigde diersoort werd met uitsterven geholpen, het ‘amusantje’ krijgt ruim baan. Treurig.