Ook de publicatie, deze week, van haar boek Zwijgen is voor daders zal controversieel zijn. Het is een keihard, soms onverdraaglijk boek. Niet alleen vanwege de beschrijvingen van het misbruik, maar vooral door de wijze waarop ze ‘brainwashtechnieken eigen aan kinderseksnetwerken’ en machtswellust met een fileermes blootlegt.
Louf heeft echter een probleem: ze beantwoordt niet helemaal aan het beeld dat ‘de mensen’ hebben van een seksueel misbruikte vrouw. Wat zij zegt te hebben meegemaakt, overleef je eigenlijk niet, laat staan dat je nog lacht in het openbaar. Ze is strijdlustig, maar wordt amper geloofd. Zelfs het feit dat ze haar boek zelf schreef, zullen sceptici vanwege de opvallende stijl niet willen geloven. ‘Ze doen maar’, zei ze afgelopen weekend in De Morgen. ‘Ik zal blijven ijveren voor de erkenning van slachtoffers, maar niet meer naar aanleiding van mezelf. Mijn verhaal is voorbij, ik heb geen belang meer. Ik ben rustiger geworden, volwassener ook.’
VAN SEPTEMBER 1996 tot medio 1997 is X1 nog de kroongetuige van Neufchâteau voor de gerechtelijke onderzoeken naar pedoseksuele netwerken, die in de marge van de zaak-Dutroux zijn gestart. Die zaak raast als een storm over België. Procureur Bourlet en onderzoeksrechter Connerotte zijn de helden van het kleine parket van Neufchâteau. Waar het justitiële apparaat én rijkswacht faalden, bevrijdden zij de vermiste meisjes Sabine en Laetitia uit een kerker van Marc Dutroux in Charleroi. Kort nadien worden ook de lijken opgegraven van de vermiste meisjes Julie, Mélissa, An, Eefje en Loubna.
Louf herkent gezichten op de televisie, met name Dutroux en de would be zakenman Jean-Michel Nihoul, die ze zegt te kennen als ‘Miche’ van haar tijd in het netwerk. Na tien jaar anonimiteit en therapie stapt Louf naar justitie, hierin aangemoedigd door een vriendin, om te getuigen over haar leven als kindhoertje.
Louf zegt met medeweten en goedkeuring van haar ouders tot haar zestiende jaar zwaar seksueel misbruikt te zijn door haar pooier Tony, die haar via een netwerk van kinderprostitutie uitleende en verhuurde. Voor seksfeesten van ‘gewone’ klanten, maar ook aan notabelen, advocaten, zakenlui van de haute finance en aan een gewezen premier. ‘De daders zijn geen boemannen of monsters’, schrijft Louf in het nawoord, ‘ze zijn intelligent, beleefd, voorkomend’. Het klinkt vreemd na vele pagina’s waar het sadisme van afdruipt.
Als de ernst van de X-dossiers van Neufchâteau in de hete herfst van 1996 doorsijpelt tot de politiek - er zijn inmiddels nog vijf andere X'en, vrouwen met soortgelijke verhalen, als kroongetuige bijgekomen - hangt er een loden mantel om de Wetstraat. ‘We staren in de afgrond’, verzucht Marc Verwilghen, voorzitter van de commissie-Dutroux. De staat dreigt zijn gezag volledig te verliezen, het vertrouwen in zijn instellingen is zoek en tijdens de Witte Mars eisen 300-duizend burgers meer rechten voor slachtoffers. En dat men Neufchâteau de zaak ‘tot op het bot’ laat onderzoeken.
ONDERTUSSEN legt een ploeg rijkswachters onder leiding van adjudant Patriek De Baets van de speciale Neufchâteau-antenne bij de Brusselse rijkswacht Regina Louf tijdens marathon-ondervragingen op de pijnbank. Eén keer wonen topmagistraten de verhoren bij, die integraal op video worden vastgelegd. Met horten en stoten komen de weggestopte herinneringen boven. Soms zeer gedetailleerde beschrijvingen van plaatsen en interieurs, namen van daders, namen van andere meisjes. Soms getuigt een van haar alter ego’s.
Een college van vijf psychiaters, onder leiding van professor Paul Igodt van de Katholieke Universiteit Leuven, stelt in een rapport vast dat Louf een dissociatieve identiteitsstoornis (meervoudig persoonlijkheidssyndroom, MPS) heeft. Zo is er de jongen Stone die altijd sterk genoeg was om, als Regina weer een nacht lang is verkracht, haar pooier onder ogen te komen.
In het dagboek dat ze sinds 1988 - het moment waarop ze zich dankzij haar huidige man losmaakte van haar pooier - bijhoudt, staan verschillende handschriften. Louf wordt geplaagd door nachtmerries, snijdt zichzelf met scheermesjes, is soms plots depressief. In hun rapport concluderen de psychiaters niettemin: ‘Dankzij haar jarenlange therapie heeft ze nu haar evenwicht gevonden (…) de getuige kan dan ook gebruikt worden als een onderdeel van het onderzoek. (…) Haar getuigenis op zichzelf kan niet als losstaand bewijs gezien worden, of het moet door een onafhankelijke bron worden bevestigd.’
Binnen de rijkswacht spreekt men van ‘het onderzoek van de eeuw’. Men heeft na het debacle-Dutroux wat goed te maken en de ploeg van De Baets ondervraagt verder en verifieert zoveel mogelijk verklaringen van X1.
REGINA LOUF begint in november 1996 te vertellen over de moord op een zekere ‘Christine’, waarvan ze getuige was op 13 februari 1984. Als de ploeg van De Baets op 4 december het onderzoeksdossier over de moord op Christine van Hees kan inzien, slaat men op tilt. In de autopsieverslagen lezen de mensen van De Baets misselijkmakende details over de wijze waarop Van Hees werd vermoord. Details die Louf hen weken eerder had verteld. Details die nooit in de pers waren verschenen en die Louf onmogelijk kon weten.
Om onduidelijke redenen wordt de ploeg van rijkswachter De Baets vanaf augustus 1997 tegengewerkt en uiteindelijk uit het onderzoek gekegeld. Volgens De Morgenjournalist Douglas De Coninck, die met collega Annemie Bult als eerste de X-files openbaart, speelt rijkswachtcommandant Duterme hierin een beslissende rol: ‘Toevallig is het ook Duterme die in 1984 de onderzoekscel Bende van Nijvel coördineerde en stelselmatig alle sporen die leidden naar extreem-rechts afsloot.’
Het onderzoek komt zo goed als stil te liggen. Men begint een ‘herlezing’ van de X-dossiers.
IN JANUARI 1998 schokt Loufs getuigenis - dan nog anoniem als getuige X1 - de Belgen, die amper zijn bekomen van de zaak-Dutroux. Haar verhaal verdeelt België in kampen: een kleine groep ‘gelovigen’, een grotere groep niet-gelovigen en waarschijnlijk de grootste groep die achterblijft met een knagende twijfel.
De Belgische media beginnen een hysterische haatcampagne met als doel Louf te ontmaskeren als mythomane. Sommige commentatoren eisen dat Louf verplicht wordt opgenomen en haar kinderen onder toezicht gesteld worden. Mediaminister Eric Van Rompuy eist het ontslag van Yves Desmet, hoofdredacteur van De Morgen.
Professor Igodt verklaart: ‘Ze is door langdurig seksueel misbruik getraumatiseerd geraakt. Natuurlijk zijn de mensen gechoqueerd door haar getuigenis, waardoor ze automatisch in ontkenning vervallen.’ Ook Douglas De Coninck van De Morgen stelt dat mensen dit soort vreselijks eenvoudigweg weigeren te geloven. ‘Volwassen mannen die een kick krijgen van het verkrachten van een baby van zes maanden oud. De Nederlandse Zandvoort-zaak toont nog eens aan dat het bestaat. Maar al wie zegt dat dit soort zaken verder moeten worden onderzocht, stelt zich kwetsbaar op. Het wordt ook gemakkelijk belachelijk gemaakt. Zo verklaarde X4 plots in de auto na een lang nachtelijk verhoor aan haar ondervragers: “De paus was er ook bij.” En wat zie je: het proces-verbaal waar dit in staat lekt naar de pers als voorbeeld van ongeloofwaardigheid van de X-getuigen. Terwijl X4 dat als grap zei! Een morbide humor die Regina ook heeft.’
HET ONDERZOEK naar de manipulatie van het X1-onderzoek door rechter Pignolet is inmiddels afgerond. De rijkswachtvakbonden spraken afgelopen weekend verbijsterd van een heuse lastercampagne jegens De Baets en zijn collega’s. Louf: ‘De rijkswachters die mij na De Baets ondervroegen, zeiden dat ik “het af en toe ook wel plezant gevonden zal hebben”.’
Haar pooier Tony bekende inmiddels dat hij een seksuele relatie met haar had en haar uitleende. Hij was 39, zij 12. De Gentse parketmagistrate Nicole De Rouck zei dat de relatie de instemming had van Louf.
Louf weet wat de reacties op haar boek zullen zijn: ‘(“Zie je wel, ze trekt haar hele verhaal in.” Maar het is zo, ik twijfel. Niet over wat ik meegemaakt heb, maar over details, sommige personen ook, de plaatsen.’