De Amerikaanse acteur Steve Buscemi is in deze film een trainer van renpaarden. Dat klinkt niet logisch – Buscemi, de cynische stedelijke gangster uit respectievelijk Fargo en Reservoir Dogs – maar in Lean on Pete werkt het. Hij speelt de rol van de aan lager wal geraakte Del Montgomery, en op het moment dat Charlie Thompson (Charlie Plummer) voor hem gaat werken, vrees je voor zowel de stille, aardige tiener als voor de film zelf. Maar de corrumperende invloed van vaders en vaderfiguren is precies het punt van regisseur Andrew Haigh.
Charlie kan op niemand rekenen. Zijn echte vader, met wie hij in een vies huis woont, is duidelijk een ellendeling, meer geïnteresseerd in bier drinken en vluggertjes dan in zijn zoon die een kwetsbare leeftijd heeft bereikt. De moeder is er niet, lang geleden met de noorderzon vertrokken. Er is een tante die in een andere staat woont en die nog heeft geprobeerd om Charlie uit de klauwen van zijn vader te redden. Heimelijk wil Charlie bij haar gaan wonen, maar hij houdt van zijn vader. Dat tekent zijn dilemma: naar een vader hunkert hij, maar alle mannen met wie hij in aanraking komt, spugen gif.
Haigh is een boeiende regisseur, getuige Weekend (2011), over twee mannen die verliefd worden na een toevallige ontmoeting, en 45 Years (2015) waarin een ouder echtpaar de ware betekenis van het huwelijk onder ogen ziet. Beide films tonen een complexe, ongemakkelijke werkelijkheid onder de oppervlakte van menselijke relaties. Haigh is niet geïnteresseerd in plot, maar speurt vooral naar de verborgen angsten en verlangens van personages. Dat zien we wanneer Charlie in contact komt met Del en met het paard Lean on Pete. Charlie voelt een mystieke verbondenheid met het dier. Dat biedt hem de mogelijkheid van verandering: om in contact te komen met iets anders dan het trieste alledaagse, overheerst door slechte, zwakke mannen. Wat dat ‘iets’ is, vormt de kern van de film.
Zoals in zijn eerdere films gebruikt Haigh het beeld om door de werkelijkheid heen te kijken. Hij houdt de camera dicht bij Charlie. De setting van renbanen, waar Del zijn paarden laat racen om geld te verdienen, is tegelijk romantisch en cynisch, eigenlijk perfect voor de acteur Buscemi: geen dromerige, optimistische sfeer van een sportfilm, maar een africhter die zijn paarden met doping injecteert, die een jockey (een mooie rol van Chloë Sevigny) een apparaat in de hand stopt om het paard schokjes toe te dienen tijdens de race. In zo’n wereld heeft de jongen geen kans.
Lean on Pete is een film die nog dagenlang op je inwerkt, alsof je iets hebt gezien dat je niet echt snapt. Maar uiteindelijk opent de film je ogen. In eerste instantie is het verhaal van Charlie er een van: dat is goed, zo’n jongen leert wat het is om volwassen te worden. Maar er is veel meer: andersom is veel belangrijker. Als wij willen weten hoe te leven moeten we juist naar de jongen kijken, naar Charlie op het moment dat hij samen met Lean on Pete de vrijheid pakt.
Te zien vanaf 31 mei