Ook conservatieve commentatoren als David Frum en David Brooks erkennen dat de partij nauwelijks constructieve ideeën voor het land heeft en zich voornamelijk beperkt tot obstructie en onderbuikretoriek.
Dit kwam weer duidelijk naar voren in de reacties van enkele vooraanstaande Republikeinse presidentskandidaten op de aanslagen in Parijs. In de eerste dagen waren er de oproepen om een oorlog tegen IS te beginnen, al dan niet met ‘boots on the ground’, vergezeld door verzoeken om meer geld voor de inlichtingendiensten en defensie. Jeb Bush stelde voor alleen nog maar ‘christelijke’ vluchtelingen op te nemen, terwijl Marco Rubio repte van het sluiten van moskeeën en ‘elke andere plek – of dat nou een café, restaurant of website is – waar radicalen geïnspireerd worden’. Uiteraard spande Donald Trump de kroon. Hij wil niet alleen alle moskeeën sluiten, maar ook alle moslims in het land registreren in een database. Verder had hij het over de noodzaak ‘zekere dingen te doen die eerlijk gezegd een jaar geleden ondenkbaar waren’.
In een normaal functionerende democratie zou deze leeghoofdigheid, die regelrecht tegen de grondwettelijke vrijheid van religie in gaat, weggehoond worden. Maar in het door geld gedomineerde Amerikaanse tweepartijenstelsel, waarin zowel voor- als lokale verkiezingen door de fanatiekste kiezers worden beslist, is het gewoon slim politiek bedrijven. Dat bleek ook in het Huis van Afgevaardigden, waar de Republikeinse meerderheid in reactie op ‘Parijs’ snel een wet aannam die extra barrières opwerpt tegen het opnemen van Syrische en Iraakse vluchtelingen, alsof die iets met de aanslagen in Parijs van doen hebben. Als verwacht stemden tientallen Democratische afgevaardigden uit conservatieve kiesdistricten ook voor de wet, vrezende voor hun zetel bij de eerstvolgende verkiezingen.
Mocht de bewuste wet ook door de Senaat komen, dan zal Obama hem vetoën. Voor de Republikeinen was dit geen beletsel de wet door te drukken. Zij hebben hun punt gemaakt. Voor de miljoenen moslims in het land en de vluchtelingen uit Syrië en Irak is Obama’s mogelijke veto een schrale troost. Zij weten nu wat één van de twee nationale partijen met ze voor heeft.