Als ik sommige politieke discussies volg, dan kan ik niet anders dan besluiten dat er in Nederland sprake is van een wil tot restauratie. Als ik het gedram over het oude gezin en oude normen en waarden volg, dan huiver ik. Immers, diegenen die het daarover hebben, vertellen verder over vroeger. Maar we leven niet meer in vroeger, dus het is zaak daar nieuwe leefstijlen, nieuwe ontwikkelingen, nieuwe genotmiddelen, nieuwe gedragspatronen en nieuwe snelwegen bij te betrekken. De T-Ford en de loopfiets liggen achter ons.
Maar er zijn ook gewone praktische dingen waaraan ik die wil tot restauratie merk. Het wegvallen van de wil tot emancipatie. Het verdoezelen van de sociale vernieuwing. Het niet meer nadenken bij benoemingen. Een goed voorbeeld hiervan is de deskundologencommissie die de heer Nuis zojuist heeft benoemd om hem te adviseren over de toekomstige technische en financiele structuur van de publieke omroep. Er zit niemand in die commissie die verstand heeft van radio of televisie in de zin van programmamaken. Dat schijnt dus niet belangrijk te zijn, hoewel ik altijd heb gedacht dat radio en tv daar ook over gaan. Maar net zo erg: vijf hotemetote heren. De vaste heren Meijer en Donner en de Grave en Ververs en Groebel.
Die Nuis, wat een macho, geen vrouw heeft verstand van omroepen.