Thuis kijken kan confronterend zijn in deze tijd. Je kunt geen kant op, en soms lijkt het of de ene serie of film na de andere overspoelt naar je eigen bestaan. De woonkamer in dit specifieke verhaal lijkt een extensie van die van mij: een beetje wanordelijk met veel boeken, een platenspeler, kussens op de bank, lege wijnflessen. Alles is herkenbaar. Zelfs die skippybal activeert iets. Een herinnering. Ooit stond er bij mij ook zo’n bal – vlak voor de geboorte van mijn eerste kind.
We zijn tien minuten onderweg in een enkele take in het appartement van de vader, Shia LaBeouf als Sean Carson, en de moeder in spe, Vanessa Kirby als Martha Weiss. De vliezen zijn gebroken; de weeën geven aan dat het kindje wil komen. Terwijl Martha zich terugtrekt in een eigen wereld van pijn en concentratie maken opwinding en paniek zich meester van Sean. De vroedvrouw die de thuisbevalling moet begeleiden, is niet beschikbaar. Een plaatsvervanger arriveert. In de volgende twintig minuten, doorgaans in real time in beeld gebracht met een draagbare camera, voltrekken zich het herkenbare én het onvoorstelbare: een geboorte, maar ook een tragedie die het leven van het echtpaar voor altijd tekent.
Dan pas komt de titel op het scherm: Pieces of a Woman. De regisseur is de Hongaar Kornél Mundruczó, die een paar jaar geleden het wild-originele White God maakte, over honden die in opstand komen tegen de mensen. Maar niets hierin wijst op de subtiliteit waarmee Mundruczó in zijn nieuwe film vertelt. Dat komt door het eigen talent, zie die lange, enkele take. Maar meer nog is dat het gevolg van het schitterende acteerwerk van de hoofdrolspelers, vooral Kirby die zo intelligent speelt, zo intens, dat we het drama onvermijdelijk meebeleven.
In de maanden na dat eerste half uur sluit Martha zich af voor haar omgeving, behalve haar man ook haar tirannieke moeder, gespeeld door de veteraan Ellen Burstyn, en haar zus en dier man, een autoverkoper (Bennie Safdie). Daarnaast geeft de fysieke omgeving, de stad Boston, mede vorm aan de psychologie van de personages, vooral een brug die over de rivier de Charles wordt gebouwd. Elke paar maanden zien we hoe dat vordert, hoe de twee kanten van de constructie elkaar naderen, en de vraag is niet zozeer of er ooit een hele brug komt, als wel hoe pijnlijk langzaam dat gebeurt. Het rivierwater is grijs, net als de lucht en de gebouwen op de achtergrond. Martha daarentegen draagt veel rood. Ze eet ook rode appels waarvan ze de pitjes bewaart om die te laten ontkiemen. De appels blijken een metafoor van grote schoonheid.
Deze film heeft zich geworteld in mijn hoofd. Het is moeilijk om ernaar te kijken, zeker in zo’n gezellige kerst-woonkamer. Maar tegelijkertijd werkt de gemeenzaamheid inspirerend, want Pieces of a Woman doet wat de beste films doen: ze komen binnen, in lockdowntijd ook letterlijk, en zeggen dan: welkom in je eigen leven.
Pieces of a Woman is vanaf 7 januari te zien op Netflix