Een dodensprookje met echo’s uit de wereld van het moderne kalifaat, vermengd met de verbijsterde observaties van eenvoudige mensenkinderen, en de gezangen van de doden van dichtbij en ver weg. Beppe Costa componeerde een wonderlijk klanktapijt. Roos Veerkamp bouwde een vrolijke dodentuin, waaruit in de slotscène met simpele middelen een wijde vlakte wordt getoverd met een liefdesplant boven op wat nog rest van Karim, zijn voeten namelijk, en zijn (nog) niet mee begraven rode schoenen. De grote thema’s in de tekst dansen naar binnen op de klanken van een geaard soort poëzie, die trekken heeft van alledaagse waanzin. Zo kan Amezyan zeer beeldend uitleggen waarom de radicale baardbroeders die grossieren in zogenaamd wijde vergezichten veel weg hebben van de roedels wilde honden die op lijkenvlees azen.
Amezyan: ‘From zero to hero. Iedereen die in elkaar wordt geslagen vanwege zijn huidskleur of verlaten door zijn liefje moet koppen gaan snellen in Babylonië. Nutteloosheid van het bestaan. Ticket voor Club Paradis. Jouw Karim heeft zichzelf opgeblazen. Voor zijn waarheid. Hij heeft zich opgeofferd. Voor zijn ideaal. Zachte pondjes warm mensenvlees hebben zich op straat verspreid. En hij heeft mensen meegenomen die daar niet om hebben gevraagd.’
Esma Abouzahra speelt de moeder van Karim en schuifelt behoedzaam langs de afgronden van het sentiment zonder in het ravijn van de hysterie te storten. Nou, een paar keer bijna, ze houdt net op tijd in, of zet juist met krachtige middelen ferm door. Mohammed Azaay is de kuilengraver Amezyan, gesecondeerd door zijn geboetseerde kater Leeuw – dat detail is van een net zo eenvoudige, beeldende schoonheid als de grote ‘schoenenboom’ op de achtergrond. Azaays spel is dat van een uitgelaten, melancholische boeteprediker, een tragische bitter fool in de shakespeareaanse zin van dat woord, een zwervende drinkebroer ook, lacht aber weint. Zijn tirade over jonge mensen die van hun pad raken is door zijn beeldende manier van vertellen een uiterst concreet griezelverhaal geworden. Komend najaar gaan ze ermee op reis. Ga maar eens kijken en luisteren naar deze krachtige poëzie over het radicale sterven.
landgenoten.nu
Beeld: Mohammed Azaay in Club Paradis van Theatergroep Landgenoten (Rene Castelijn)