Er hing afgelopen week in de wandelgangen van de Tweede Kamer enige verveling in de lucht. Een collega-journalist vroeg zich af of hij soms iets miste, want waar was the buzz? Verderop lag een fractiewoordvoerder languit op een bank. Elders werd de tijd gedood met een weddenschap. En nog weer ergens anders zuchtte een collega van een andere fractie diep, en vroeg toen: ‘Vind jij het ook zo saai?’
Noem het gerust vreemd. Er waren genoeg onderwerpen die de aandacht opeisten. En deze ook wel kregen. Dichtbij waren er bijvoorbeeld de zorgverleners die betaald zouden moeten krijgen uit een persoonsgebonden budget, pgb, maar die over de maand januari hun salaris niet hadden ontvangen. De Sociale Verzekeringsbank (svb) kan het nieuwe betalingssysteem niet aan. Staatssecretaris Martin van Rijn moest zijn excuses aanbieden, deed dat ook en beloofde beterschap.
Ook de ramp met de MH17, waarbij vele Nederlandse doden vielen, was weer in het nieuws: had de Nederlandse overheid informatie over de veiligheid in de lucht niet door moeten geven aan de vliegtuigmaatschappijen?
Verder weg, maar niet zonder belang voor Nederland, was er de rondreis van de nieuwe Griekse premier en zijn minister van Financiën langs Europese hoofdsteden in een poging de schuldenlast van Griekenland te verlichten. Bij de onderhandelingen tussen Griekenland en de Europese Unie gaat het om het voortbestaan van de euro, om de vraag hoeveel soevereiniteit lidstaten van de Europese Unie nog hebben, om de EU zelf. Voorwaar geen kleine vraagstukken.
Ook de bezoeken van de Duitse bondskanselier Merkel en de Franse president Hollande aan Oekraïne en Rusland waren voor Nederland belangrijk. Hollande nam aan de vooravond van zijn reis de woorden ‘totale oorlog’ in de mond. Toch even schrikken als de situatie wordt benoemd. Die ‘totale oorlog’ dreigt als er geen akkoord komt tussen Kiev en Moskou over de strijd in Oekraïne. Wat de gevolgen daarvan precies zullen zijn is niet te overzien, maar de Nederlandse handel zal er in ieder geval onder lijden.
Maar op het Haagse Binnenhof vonden velen het dus een saaie week.
De vraag is waar dat door komt. Een eerste antwoord is dat we – journalisten en woordvoerders – op het Binnenhof verslaafd lijken te zijn geraakt aan hypes. We willen één onderwerp dat al het licht van de schijnwerpers opeist. Dat zich goed leent voor een opdeling in winnaars en verliezers. Liefst een waarbij de reputatie van een bewindspersoon of een partijleider op het spel staat. Of nog beter, het voortbestaan van het kabinet. Een conflict waarbij harde woorden heen en weer gaan.
Dat we zo verslaafd zijn geraakt heeft waarschijnlijk te maken met de flinke portie grote onderwerpen die er de afgelopen jaren zijn geweest. Kabinetscrises, alweer verkiezingen, minderheidskabinetten, gedoogsteun van de pvv, zoektocht naar gedoogsteun resulterend in de constructieve drie, troonswisseling, Kamerleden die opstappen uit belangrijke fracties, partijleiders die komen en gaan, ‘minder, minder, minder’, senatoren die een coalitie aan het wankelen brengen, ga zo maar door. Het stoplicht in Den Haag leek altijd op fel rood te staan.
Mogelijk dat een jonge generatie Haagse journalisten en woordvoerders daardoor ook niet beter weet dan dat er in Den Haag altijd wat te doen is. Dat er in een derde jaar van een kabinetsperiode niet veel nieuwe wetgeving meer op de rol staat en het vooral aankomt op de uitvoering van reeds aangenomen beleid, wie hebben dat al een keer mee kunnen maken gezien al die gevallen kabinetten in de afgelopen dertien jaar? Of zou de journalistiek in zijn geheel, en niet alleen de Haagse, verslaafd zijn geraakt aan hypes en het denken in winnaars en verliezers?
De grote onderwerpen, zoals een dreigend vertrek van Griekenland uit de euro of een ‘totale oorlog’ in Oekraïne, lenen zich op dit moment in ieder geval niet voor een hype-op-zijn-Haags. De meningen staan er niet genoeg voor tegenover elkaar. Behalve de pvv is geen van de grote partijen uit op een Grexit. Coalitiepartijen vvd en pvda verschillen ook niet van mening over eventuele wapenleveranties aan Oekraïne. Dat framet dus niet zo lekker.
Maar gelukkig voor de verslaafden zijn er al gauw Provinciale-Statenverkiezingen. Dan kan het weer gaan over winnaars en verliezers. Fijn ook het vooruitzicht op mogelijke reuring als het kabinet als gevolg van een groot verlies op 18 maart op zoek zou moeten naar voldoende gedoogsteun in de Senaat. Of als de positie van pvda-partijleider Diederik Samsom daardoor op het spel zou komen te staan.
Maar het blijft vreemd. Stel dat het fout loopt met de onderhandelingen met de nieuwe Griekse regering. Of dat het inderdaad tot een totale oorlog komt tussen Rusland en Oekraïne. Niet om hier de doemdenker uit te hangen, maar dat zouden gebeurtenissen zijn die de wereldgeschiedenis kunnen veranderen, de bestaande wereldordening op zijn kop kunnen zetten en dan ook in Nederland veel onzekerheid zullen brengen. 2015 zou daardoor een jaar kunnen worden waarvan het noemen van het jaartal alleen al later deze eeuw veelzeggend zal zijn.
In Den Haag hebben wij het aan de vooravond van die schokkende gebeurtenissen in de eerste week van februari van dat rampjaar 2015 toch vooral stil en saai gevonden. Het zou wrang zijn als het een stilte voor een storm bleek te zijn geweest, een storm groter dan een binnenlandse windhoos.