Eerst wat namedropping, want dat is te verleidelijk bij Lady Blackbird. Prince! In de studio waar hij zijn Purple Rain vastlegde, nam zij haar debuut op. De Sunset Sound-studio’s in Los Angeles, en dan specifiek: Studio II. Op de site van de studio staan alle meesterwerken die hier nog meer zijn opgenomen. Zoals II (Van Halen), IV (Toto), II (Led Zeppelin). Lady Blackbird staat er nog niet tussen, dat zal een kwestie van tijd blijken.
Nog een naam: Deron Johnson. De jazzpianist werd ontdekt door Miles Davis, speelde later onder meer met Seal en Alanis Morissette, en nu speelt hij op haar debuut en in haar liveband.
En dan zijn er nog de andere namen, in wier herinnering ze zingt, aan wie ze doet denken, onwillekeurig of niet, in wier paden ze loopt. Nina Simone. Billie Holiday. Etta James. En recenter: Amy Winehouse.
Lady Blackbird, de artiestennaam van Marley Munroe, had al een muzikaal leven geleid vóór haar debuutalbum. Dat speelde zich aanvankelijk af in het gospel, en later in de covers. Ze zingt soms nog steeds nummers van anderen: het nummer dat haar debuut Black Acid Soul aankondigde was een cover van Blackbird, het nummer waar ze haar artiestennaam aan ontleende, en een van de nummers die Nina Simone in de jaren zestig opnam over de zwarte onderdrukking en strijd.
Ze zong de klassieke regels ‘So why you want to fly Blackbird, you ain’t ever gonna fly’ in een volstrekt andere sfeer dan het origineel, losser en met veel meer jazz erin. Het nummer klinkt naar vroeger, zoals alle nummers op haar debuut de klok decennia terugzetten, of het nu eigen werk is of niet, een verschil dat bij haar ook alleen op papier bestaat, omdat alles klinkt naar Lady Blackbird. Ja, zelfs folknummer It’ll Never Happen Again van Tim Hardin uit 1966, dat in haar handen (en die van Deron Johnson) een rokerige jazzkelder uit voorbije jaren wordt ingetrokken, waar het dezelfde donkere onmacht put uit een volstrekt andere sfeer, met diezelfde vertwijfelde regels: ‘Why can’t you be the way I want you to be?/ Why can’t you see you’ve got to change to love me?’
Zeer fraai is ook de daaropvolgende aanzwellende gospelzang in Beware the Stranger, waarin die herhaalde regel, ‘And I said she’s wanted/ Dead or alive/ Distinguishing features/ She got cold and shifty shifty shifty eyes’,_ steeds visueler worden. Steeds zichtbaarder, die koude en schimmige ogen. Lost and Looking is nu verschenen in een remix en krijgt een discobeat eronder. Ook op een dansvloer blijft haar stem moeiteloos het middelpunt van galm en gedruis. Maar veruit het mooist landt die stem in de trage opwinding van een jazzclub.
Lady Blackbird – Black Acid Soul (album) en Lost and Looking (remix, single). Lady Blackbird speelt 26 maart in Paradiso, Amsterdam en 27 maart in Oosterpoort, Groningen