De Belgische choreografe Ann Van den Broek heeft zich de afgelopen seizoenen ontpopt tot een van de meest intrigerende dansmakers op de Nederlandse podia. In 2007 gaf zij met haar E19 (richting San José) gevestigde choreografen Conny Janssen en Krisztina de Châtel het nakijken tijdens de Danscombinatie (een reizend dansprogramma met werk van verschillende choreografen). Haar vorige creatie, Co(te)lette, bleek de dansfavoriet van het afgelopen theaterseizoen. Deze choreografie werd vorige maand terecht bekroond met de VSCD Dansprijs voor de ‘meest indrukwekkende dansproductie 2008’. Met I Solo Ment neemt Van den Broek de volgende zelfverzekerde stap in haar carrière als kunstenaar.
In dit meer dan zeventig minuten durende dansstuk fileert de choreografe onder vier fotolampen de contactloze liefde tussen een psychisch gestoorde man (de diabolische Dario Tortorelli) en een vrouw die tevergeefs probeert tot hem door te dringen (de fenomenale Cecilia Moisio). Dat deze zoektocht naar contact gedoemd is te mislukken is direct duidelijk. I Solo Ment begint met een rouwende Cecilia Moisio, die mechanisch het levenloze lichaam van haar partner wast. Je moet Ann Van den Broek heten om een choreografie te beginnen met een lijkaflegging.
Daarna ontvouwt zich langzaam maar gestaag het menselijk drama. Voelbaar is het isolement van de jongeman, die scherp hink-stap-springt over het podium. Gekweld kijkt hij ons aan, drumt hij in het luchtledige of probeert hij schichtig de kwetterende stemmen in zijn hoofd te ontwijken. Hij lacht nerveus, telt verwarde getallen en krast op de vloer, terwijl hij onzichtbare achtervolgers van zich afslaat.
Tijdens dit voortschrijdende proces van zijn geestelijke aftakeling is zij, de vrouw, gedoemd tot verdriet. Zij incasseert. In haar pogingen om tot hem door te dringen danst ze als een schaduw mee op zijn muziek en klapt ze mee op het ritme van zijn luchtdrums. Schrijnend (maar zo mooi!) wordt het wanneer zij zich uiteindelijk naakt onder zijn uitgestrekte, heupwiegende lichaam vlijt en het er even naar uitziet dat deze mensen op zijn minst fysiek contact zullen maken. Maar ook hier glijden de lichamen langs elkaar heen en blijft zij achter met al de onbeantwoorde liefde die in haar voortwoekert.
I Solo Ment eindigt dan ook met een wanhopige lamentatie door Cecilia Moisio. Schokkend golft zij keer op keer naar de grond alsof ze door een onzichtbare hand naar beneden wordt gedrukt. Met haar ongelooflijke snelheid, vlijmscherpe precisie en de manier waarop ze zelfs de kleinste beweging enorme emotionele impact weet te geven dwingt deze danseres ieders ademloze aandacht af.
Het verhaal dat Van den Broek vertelt is complex en beladen. I Solo Ment is opgedragen aan haar overleden autistische broer en heeft een sterk autobiografische ondertoon. Dat maakt dit werk kwetsbaar. Bij een maker die de theatrale verteltechnieken minder goed beheerst zou een stuk als dit wel eens kunnen doorslaan naar het pathetische. Niet bij Van den Broek. Hoewel zij zichzelf en haar publiek niet ontziet, weet ze te doseren, en daarbij is ze niet alleen een boeiend verteller, maar ook een knap styliste. Vorm en inhoud zijn steeds met elkaar verbonden, en stijgen boven elkaar uit. Hierdoor is I Solo Ment tot de laatste seconde beklemmend en moeilijk te vergeten.

Ann Van den Broek, I Solo Ment. Tournee t/m 28 maart