De reden is vanzelfsprekend: de PvdA doet niet wat Bart Kalma en Paul Tromp willen. Beide heren weten het immers het beste: de PvdA doet het altijd verkeerd. Welke koers ook gevaren wordt, wat het congres ook besluit, wat het partijbestuur ook voorstelt, welk standpunt de fracties ook innemen: fout.
Volgens mij beschouwen zij zichzelf als de enige weldenkers in de PvdA. Dat mag en alle stukjes mogen. Ik heb er echter een reuze hekel aan als er alleen maar negatief over een eigen partij geschreven wordt en dan ook nog met een doemvoorspelling die iets triomfantelijks inhoudt: er komt zeker een verkiezingsnederlaag en ik heb het voorspeld, ik heb nog zo gezegd dat het anders moet. Liever heb ik dat Bart Kalma en Paul Tromp kiezers erop wijzen waarom ze toch PvdA zouden kunnen stemmen, kortom een loyaal standpunt, het uitstralen van een positieve instelling.
Maar het gaat me helemaal te ver als er een boek verschijnt bij de Wiardi Beckman Stichting, het wetenschappelijk bureau van de PvdA, waarin stront gestort wordt over politieke voorlieden; ‘nestbevuiling’, hebben critici geschreven.
Wat is er wetenschappelijk aan persoonlijke rancune? De heer Kalma noemt zich ‘mede-uitgever’ in een stukje in een dagblad. Mede-uitgever - hij is toch directeur van de Wiardi Beckman Stichting? Hij is verantwoordelijk! Maar daar gaat het niet om. In dat stukje gaat hij in op de critici die het nestbevuiling hebben genoemd. Dat hoort niet. Hij had moeten reageren als verantwoordelijke, vanuit zijn functie, dat was netjes geweest, ook tegenover de schrijvers.
Dit is schoonwasmanipulatie.