CITIES LIKE THIS ARE FULL OF PEOPLE WHO ARE JUST WATCHING THINGS HAPPEN, EVEN WHEN THEY ARE HAPPENING TO THEM. Mijn appartement in Wenen is groot, licht en schoon en ligt vlak bij de musea en de universiteit. Ik heb de kleedjes van de tafels gehaald en de plastic bloemen vervangen door echte pioenrozen. Mijn sportschool in Brussel heeft hier om de hoek een vestiging. Ik ga iedere dag trainen en zwemmen. De man van de boekwinkel tegenover mijn appartement zegt dat hij geen schrijvers kent die sportief zijn. Ik zeg dat ik niet sportief ben maar beweeglijk en ik koop razendsnel: Die Haider-Show van Klaus Ottomeyer, Bambi van Felix Salten en van dezelfde schrijver (maar anoniem) de pornografische autobiografie van Josefine Mutzenbacher, Die Lebensgeschichte einer wienerischen Dirne. De boekhandelaar zegt dat ik hem doe denken aan zijn zoon. Hij beweegt zich ook als opgejaagd wild. Als Bambi in het brandende bos. Gisteren heb ik een prachtige voorstelling gezien van Verdi’s Macbeth. Ik zat toevallig samen met de beroemde regisseur en zijn jonge vriendin in een loge. Ik vond haar wel leuk en zij mij ook. Ze keek me brutaal aan terwijl ze haar vriend over zijn rug streek en in zijn nek kuste. Ik dacht: dit meisje heeft ook een borderlinesyndroom en ze is minstens hyperactief. Toen de regisseur in de tweede akte onze loge verliet kuste ze me. Dat gebeurde nadat een man uit het publiek tijdens een aria van Lady Macbeth luid zijn neus had gesnoten. Ik begon te lachen en zij begon te lachen en ik fluisterde: «Gibt es so etwas?» en toen drukte ze haar mond op mijn mond en zo is het begonnen. Het had met het soort vervoering en blijdschap te maken waarin alleen een opera je kan brengen. Op weg naar de sportschool kom ik iedere dag langs de Akademie der Bildenden K ünste. Het is een statig gebouw dat in de vorige eeuw is gebouwd om er kunstenaars in op te leiden. Hitler werd de toegang geweigerd omdat hij te weinig talent had. De muren van de kunstacademie zijn beklad. VIVA FOUCAULT! Op de trappen voor de ingang zitten de studenten monddood de wereld in te kijken. ART SAVES ANGER! De gemeenschap verwacht van hen - en betaalt ervoor - dat ze zich respectloos tegen het bestaande, het gevestigde richten. WIDERSTAND WITHOUT REKTOR! Een dikke Mercedes stopt voor de trappen en een moeder helpt haar zoon tientallen doeken in de achterbak te laden. Straks zijn er de stipendia, de galeries, de musea. DESTROY ALL MONSTERS! In de kunstgalerie van Irene Hönig stellen een paar jonge kunstenaars hun collectie resistance wear voor. Het zijn shirts en sweaters met daarop het logo van resistance wear. De kunstenaars lezen hun manifest voor: resistance wear maakt lichamen tot openbare tekens, resistance wear presenteert politieke overtuiging als levensstijl, resistance wear beleeft mode en mening, resistance wear ondersteunt denken en discussie, www.resistancewear.org verbindt de internetgeneratie in het dagelijks leven, resistance wear, WEAR RESISTANCE WEAR! De ontwerpster van resistance wear roept: Oscar, ga je zaterdag mee in je nieuwe resistance-shirt naar de Widerstandsnacht op het Ballhausplatz! Ein Fest für Neuwahlen met de allerbeste dj’s van Oostenrijk! In de galerie word ik voorgesteld aan de jonge Anne-Sophie Thurn und Taxis die zich door haar personeel graag Hoogheid laat noemen hoewel in Oostenrijk sinds 1918 alle titels zijn afgeschaft. De galeriste zegt: «Der Oscar is ein junger Dichter.» Anne-Sophie richt haar blik op oneindig en roept met veel aspiratie: Herrlich! Daarna haalt ze een paardenhaar van haar schotse rok. Ze vindt de resistance-shirts ook herrlich maar koopt er geen omdat het toch niet echt iets voor haar is en naar Widerstandsnacht kan ze niet want ze gaat haar zus bezoeken die met een Japanse prins is getrouwd en zojuist haar intrek heeft genomen in een jachtslot in de bergen. Volgens Irene ziet die zus eruit als een paard maar Japanners weten hier in het Westen geen mooie vrouw van een lelijke te onderscheiden. Het meisje van resistance wear vertelt me terwijl we sushi’s eten dat haar vriend schildert en muziek maakt. Later als we dansen op het Widerstandsfest geeft ze toe twee vriendjes te hebben, een die schildert en een ander die muziek maakt. Wanneer ik haar zeg dat ik het geweldig vind dat ze twee vriendjes heeft, raadt ze me aan eens te surfen naar www.poliamore.com. Ik heb eergisteren met mijn boekhandelaar geluncht. Omdat ik in de winkel met hem openhartig was geweest, durfde hij nu ook. Hij was bezig aan zijn tweede huwelijk en binnen dat tweede huwelijk was hij weer op het punt gekomen dat hij moest kiezen tussen twee vrouwen. Vorige week had hij gekozen voor zijn vrouw, zijn vriendin was ingestort. De boekhandelaar voelde zich verscheurd. In het weekend was geheel onverwacht zijn zoon uit zijn eerste huwelijk psychotisch geworden en bij hem en zijn vrouw ingetrokken. De boekhandelaar herkende de psychose van zijn zoon - het denken dat alles mogelijk is, keuzes willekeurig zijn, we geen duidelijke identiteit hebben. Ik schrok ervan: ik herkende het zelf ook. Ik heb er in de loop der jaren zelfs mijn handelsmerk van gemaakt. Ik dacht altijd dat ik iedereen kon zijn, iedere dag opnieuw kon beginnen. Binnen de literatuur kan dat, in mijn leven steeds minder. Het is vermoeiend, uitputtend, kwetsend voor mezelf en voor anderen. WE MUST LEARN THAT CLARITY IS ONLY ONE STATE OF EXISTENCE AMONG MANY AND FAR FROM THE BEST.