Ze kwam met een knal de muziekwereld in; met dé hit van 2020, WAP (Wet-Ass Pussy), een vrijzinnige joekel van een rode lap voor het hoofdschuddend en ‘moet dat nou?’-mompelend smaldeel der wereld, die op wereldschaal een beetje hetzelfde effect had als Drank & drugs in 2015 in Nederland. Op het nummer WAP was ze te gast bij Cardi B, zoals ze in haar andere nummer 1-hit van dat jaar plaatsnam naast Beyoncé, maar in datzelfde jaar volgde het debuut van Megan Thee Stallion (1995) uit Texas.
Het opeisen van seksuele autonomie stond centraal op dat album, en het is een thema dat nu terugkeert op de opvolger. Elk macho hiphop-cliché draait Megan Thee Stallion om, eigent ze zich toe en vuurt ze vervolgens terug. ‘It really ain’t my business what you do with other women/ As long as I’m fed and my pockets stay full’, zingt ze in Ms. Nasty. In de porno-rap van Red Wine: ‘I want the dick that make me act stupid/ I want the dick that make me hate Cupid.’ Megan Thee Stallion: 99 problems, but the dick ain’t one.
Maar ze heeft meer op haar lever: het album heet Traumazine met een reden. De lelijke kant van de muziekindustrie heeft ze al ervaren in een bitter conflict met haar platenlabel, waar ze geregeld naar verwijst. Maar persoonlijker wordt het in het sleutelnummer Anxiety, dat kort is en sober geproduceerd, waardoor de aandacht als vanzelf naar haar rap trekt, deze keer zonder haar karakteristieke bravoure. Ze zingt hier alsof ze in een razend tempo een dagboekpagina volschrijft. Met haar gedachten over het contrast tussen haar publieke profiel en haar mentale staat (‘Monday, Tuesday, Wednesday, Thursday/ Bad bitches have bad days, too’), met rouw om haar moeder (in de vorm die in Nederland voor eeuwig is bepaald door André Hazes in De vlieger, de brief naar de hemel: ‘If I could write a letter to Heaven/ I would tell my mama that I shoulda been listenin’’). En met het eren van de vrouwen die haar in vele opzichten voorgingen. In roem, en in de tol ervan. ‘Marilyn Monroe, my favorite ho/ My favorite bad bitch, I think she the GOAT/ Jammin’ to Britney, singin’ to Whitney/ I just want talk to somebody that get me, yeah.’
Een fraaie illustratie van een nieuwe tijd, die laatste: in 1987 was Whitney Houston midden twintig en wilde ze alleen maar dansen met iemand die van haar hield, in 2022 is Megan Thee Stallion midden twintig en wil ze alleen maar praten met iemand die haar begrijpt.
Megan Thee Stallion – Traumazine