Ik loop een grote draaideur door. De gemarmerde entreehal glimt. Ik kijk even rond en ga op een leren bank zitten. Het is nog een half uur voor mijn afspraak. Trots check ik mijn outfit. Een paar bruine leren schoenen, die ik normaal nooit aan zou doen omdat ze veel te oncomfortabel zitten. De netste donkere spijkerbroek uit mijn collectie. Een lichtroze overhemd dat ik gisteravond – voor de tweede keer in mijn leven hanteerde ik de strijkbout – een half uur lang heb staan strijken. En mijn beste jasje dat op een colbertje lijkt.
Een paar dagen geleden toen ik tijdens de ochtendspitsuren in de trein zat, lette ik expres op de kleding van de mannen om me heen. De meeste mannen die vermoedelijk naar hun werk gingen, waren ‘business casual’ gekleed. Dus ik nu ook.
Ik kijk om me heen. Overal zakenmannen die serieus iets bespreken. Twee banken verderop zitten een blond meisje van mijn leeftijd en een donkerharige vrouw van een jaar of veertig. Beiden zijn in hun mantelpak en ze zijn een document aan het doornemen. In het document wordt gestreept en er wordt intensief over gesproken. Door het geroezemoes kan ik ze niet verstaan. Na het nerveuze wachten, met twee keer toiletbezoek, loop ik eindelijk naar de balie toe. De receptioniste belt de medewerker met wie ik een afspraak heb.
‘Hallo Iris, meneer Ko is hier voor…’
De receptioniste ziet ineens iemand en zwaait met haar telefoonhoorn. Ik draai me om en kijk naar wie ze zwaait. De donkerharige vrouw in een mantelpak zwaait terug, met haar mobiel.
‘U mag plaatsnemen. U wordt zo meegenomen door die mevrouw.’
Terwijl ik ongemakkelijk terugloop naar mijn bank kijk ik stiekem naar de dames. Onverstoorbaar nemen ze het document verder door. De opmaak van het document komt me ineens bekend voor. Dat is mijn cv!
Het gesprek verliep goed. Ze vonden het een aansprekende motivatiebrief én een interessant cv.
Hoewel ik behoorlijk zenuwachtig was, lukte het me de vragen goed en rustig te beantwoorden, ook de lastige vragen zoals: ‘Wat zijn je drie verbeterpunten?’
‘Mag ik je een tip geven?’ vroeg de donkerharige vrouw tegen het eind van het gesprek.
‘Wij hebben vandaag speciaal de moeite genomen om een pak aan te trekken. We tonen hiermee dat we het gesprek belangrijk vinden en ook is het een uiting van respect voor een ander. Toen ik je zag, dacht ik: wat heeft die nou aan? Een spijkerbroek met bergschoenen? Het zou…’
Het gesprek werd afgesloten met een belofte. Als ik voor een tweede gesprek uitgenodigd zou worden, zou ik verschijnen in een net pak én met haar favoriete knoop: de dubbele Windsor.
Amsterdam Amstel kantoorcomplex. Dat is een andere wereld.