Nu komt daar toch die ene fatsoenlijke bankier Floris Deckers van de keurige, kleine Van Lanschot Bankiers over de brug. Een bank die relatief weinig is geraakt door de crisis en zelf niet echt meedeed aan het stunten met andermans beleggingen. Wel zegt hij ‘een wijdere verantwoordelijkheid te hebben dan voor zijn eigen instelling alleen’ en zich zorgen te hebben gemaakt ‘over delen van de gangbare praktijken van de laatste jaren’. Hij verwijt zichzelf dat hij zijn ongemakkelijke gevoel niet breder kenbaar maakte in de tijd dat dit nog not done was onder zijn collega’s. Ondanks het feit dat zíjn bank niet handelde zoals ABN Amro, vraagt deze man met een lange staat van dienst in de bankwereld zich af: had ik er nu werkelijk part noch deel aan?
Klinkt dat goed, of niet? Sorry zeggen is nooit gemakkelijk. Maar het onvoorwaardelijk accepteren eigenlijk ook niet. Want wat denk je meteen daarna: is dit onderdeel van een pr-offensief? Wil hij met zijn knieval zijn concurrenten aftroeven? Al in een eerste reactie op zijn verontschuldigingen bleek dat ieder woord in zijn betoog juridisch ingedekt is. Tegelijk getuigt twijfel aan zijn oprechte intenties van cynisme. Het is immers nooit goed. Straks moet hij weer sorry gaan zeggen voor zijn sorry. Het is eerder interessant wat hij hiermee losmaakt. Wat je hoopt is dat de échte roofdieren aan de top de flinkheid hebben om hetzelfde te doen, wat een begin zou kunnen zijn van een herstel van vertrouwen in bankiers.
Dat het lastig is voor leiders om excuses aan te bieden voor hun fouten of hun falen blijkt ook uit het gestuntel door de Amsterdamse politie, justitie en burgemeester naar aanleiding van de mogelijke terreuraanslag op de Arena Boulevard in Amsterdam. De driehoek kan geen woord van sorry uit de mond persen tegenover de ruw opgepakte en weer vrijgelaten verdachten ‘van Marokkaanse afkomst’. Dat zij zich vergissen is niet erg. Bij een aangekondigde aanslag is geen ruimte voor aarzelen. Als achteraf zou blijken dat met een te voorzichtige houding een bloedbad niet is voorkomen, zijn de rapen pas echt gaar.
Nu dat gelukkig niet is gebeurd, is het anders praten. Het te snel melden van de etnische antecedenten blijkt fout te zijn geweest. Daar past een luid en duidelijk mea culpa bij, zonder juridische haarkloverij. Verontschuldigingen hebben een psychologische functie en zijn ook een vorm van damage control. Tenzij Job Cohen meer weet dan wij nu weten.