Maar de Venetiaanse Cara waarschuwt Charles ook, want Sebastian koestert zich in de vriendschap die hem beschermt voor de buitenwereld: ‘Sebastian is in love with his own childhood. That will make him very unhappy. His Teddy-bear, his Nanny… And he is nineteen years old…’ Blur, nieuwe cd - eerste nummer. Een banjo zet in en speelt een melodie simpel als een kinderwijsje. De band valt rustig in. Na een paar maten zingt Damon Albern lieflijk hoe tender de nacht kan zijn, en de dag, en de aanraking van een geliefde. Een gospelkoor zet in en moedigt hem aan zich ‘er’ overheen te zetten. Een gelikte stem zingt: ‘Love is the greatest thing that we have.’ Ondertussen herhaalt Damon: ‘Oh my baby… Oh I… Oh my…’ Uit de interviews weten we waar Damon zich overheen moet zetten: het is uit met zijn vriendinnetje. Damon lijkt sprekend op Peter Pan. Hij en de andere leden van Blur lijken negentien jaar oud maar zijn in werkelijkheid ergens begin dertig. Op foto’s tonen ze de grijnzen van puberjongens. Met hun slungelachtige lichamen in simpele T-shirts gestoken ravotten ze in interviews met elkaar en de interviewer. Vanaf hun eerste cd’s bezingen ze een ideale wereld die veel wegheeft van een speeltuin. Met de laatste cd’s krijgt die wereld ook in hun muziek vorm. Beurtelings versterken speelse deuntjes en kinderachtige effecten elkaar en breken ze elkaar af. Ook de studio is speeltuin geworden. De wereld een speeltuin. In zijn boek England is mine beschrijft Michael Bracewell de Engelse droom als het verlangen naar een sterk geïdealiseerd verleden waar Engeland een paradijs van onschuld en verfijning was, zeg maar een Arcadië tegenovergesteld aan een door machines vervuilde geïndustrialiseerde samenleving. Bracewell bespreekt hoe in Brideshead Revisited verteller Charles door vriend Sebastian wordt ingewijd in het verleden van diens familie en hun landgoed Brideshead. Bracewell schakelt Charles’ verlangen naar dat geïdealiseerde verleden gelijk aan dat van de popgroepjes die sinds de jaren vijftig de ideale wereld bezingen en de moderne wereld als verrot afschilderen. Blur is zo'n bandje - denk aan hun hit ‘In the country’. De leden van Blur zijn de Sebastians van nu. De tijd duwt hen in contact met de samenleving maar ze blijven zich aanstellen als kinderen. Ze weigeren de moderne apparatuur te gebruiken om smetteloos geproduceerde albums te maken en breken in de studio telkens weer de boel af. En ze weigeren lads te zijn: bij Blur hoort eerder wijn dan bier. Damon en de zijnen zien eruit als keurige kostschooljongetjes. Zeer belezen en met een keurig accent klooien ze lekker aan met welke apparatuur ze ook in handen krijgen. Dat levert van kindermelodietjes tot takkeherrie op. Onnavolgbaar, want Blur speelt eerst voor de eigen geheime jongensclub. + Benjamin B. - Instant art. Voor en van jongens en meisjes. Weer zo onschuldig. Popliedjes met veel lieve gitaargeluidjes en melodie in de stemmen. Mooi vooral. + Thrashmonk - Mona Lisa Overdrive. Merkwaardige bandnaam, merkwaardige titel, merkwaardige muziek. Soms zo zacht dat het lijkt of de muziek stopt. En verpletterend rustig. Tja, ik vind het wel mooi, maar wat het nou precies is…