Spelplezier

Er staan twaalf nummers op het nieuwe album van de Nederlandse bluesrockband DeWolff. Elf daarvan zijn lekker tot heerlijk. Opener Night Train: het beste bewijs van dat rock het beste in soul kan bovenhalen als soul het beste in rock bovenhaalt sinds de comeback-albums van Little Steven & The Disciples of Soul. De lomige nachtclub-blues van Mr. Garbage Man - de genadeklap voor het vooroordeel dat soms aan de drie leden is blijven kleven sinds hun beginjaren toen dat nog terecht was: dat ze voor alles talent hebben, van het geluid tot de attitude, maar van dat alles toch het minst voor númmers schrijven.

Trio’s zijn genadeloos, geen schakel mag zwak zijn. Alle beroemde trio’s uit de muziekgeschiedenis bestonden uit drie sterren in hun eigen aandeel: van Rush tot The Police, van Muse tot Cream, van Nirvana tot Beastie Boys. Bij DeWolff vechten Hammond-orgel, drums en gitaar niet om voorrang – ze stoeien, vriendschappelijk. Ten tijde van hun opkomst en alle aandacht ervoor (al snel na een gewonnen Kunstbende een uitverkocht Paradiso, een npo-documentaire, een show op Pinkpop) was het vooral bijzonder dat drie toen píepjonge jongens met zoveel overtuiging muziek speelden die teruggreep op decennia voor hun geboorte. Inmiddels zijn vooral de productiviteit (acht albums in vijftien jaar, en dan ook volgens de meest strenge telling) en de variatie in hun oeuvre het meest in het oog gaan springen.

Maar Love, Death & In Between is niet alleen het beste album dat ze ooit hebben gemaakt, het is ook een heruitvinding van een band. De liefde voor psychedelica en rock heeft gezelschap gekregen van een al even diepe voor soul en gospel, en geheel indachtig de instelling van de band voor de oerversies van beide genres. En dus is dit volledig live opgenomen album vooral een ode aan het samenspel, in dit geval van een op elkaar ingespeeld trio met blazers en zangeressen erbij. Love, Death & In Between is het best mogelijke resultaat van een ruimte gevuld met talent, spelplezier, liefde voor muziekgeschiedenis en drang naar avontuur.

En de sublimatie daarvan is het beste nummer van het album, en het beste nummer van de band ooit: Rosita. Het duurt zestien minuten en dertig seconden, en geen enkele van die 990 seconden had gemist mogen worden. De historische lijnen van blues naar rock en van gospel naar soul: ze komen allemaal samen in deze overdonderende meesterproeve van muziekplezier, die eindigt in een ode aan With a Little Help from My Friends in de versie van Joe Cocker op Woodstock. In het jaar ’69. Van de vorige eeuw, in het vorige millennium, en nu dankzij DeWolff weer 2023 in geblazen.