Mijn verhaal zou natuurlijk onvolledig zijn wanneer ik niet vertel die dag iemand tegengekomen te zijn die zei Magritte een overschat schilder te vinden.
Dan grijp je terug op zoveel mogelijk onderschatting en krijgt berouw. Gedachtenloos de salade de figues aux liqueurs leed berokkend, om het eerste het eerst te noemen. Maar dat kan hersteld.
Die salade, die wordt van veel vijgen gemaakt. Koude harde vijgen, maar wel rijp. Veel vijgen, omdat je ze eerst moet leren schillen. Dik schillen, dat is moeilijker dan dun. Daar staat uw opvoeding voor garant.
Voor de vijfde vijg krijg je het nauwelijks te pakken. Zie, hoe opeens, tussen toch al gevlamde nierbonen en woelig wortelloof, vergulde bokking en sprot van paarlemoer dat rood verschijnt. Door D.H. Lawrence al beschreven maar niet zichtbaar voor je het zelf aan het mes hebt geregen. Schaamterood en bijna rood geraamterood, nog roder zelfs.
Zelden zal nu de volle fles grappa klaar staan. Zelfs de halfvolle amaretto ontbreekt. Hoewel drank kopen nog lang niet zo leuk is als drank drinken moet het toch gebeuren. Want wat is drinken toch heerlijk. Ik ben blij dat Hollywood het destijds zo oprecht en onverlet in beeld heeft gebracht. Zie ik Cary Grant de fles rye in de linkerhand nemen, de wenkbrauwen van David Niven een bol XO omklemmen of Akim Tamiroff one straight up onder zijn streepsnor uit het oog verliezen, ben ik blij dat in het leven in ieder geval niet gemist te hebben.
Dus schil en snij de vijgen in twee. Strooi er een vlakke eetlepel basterdsuiker over en giet er een half glas grappa, Nardini en anders wel Libarna, en één glas amaretto over. Omroeren met een zachte lepel en behoorlijk ijskoud laten worden.
Dit is geen recept. Het bestond al.