Wie vanuit Desmoines, hoofdstad van Iowa, richting New Mexico rijdt, via Route 35 South, komt langs de snelweg een klein bordje tegen: John Wayne Birthplace. Je moet goed opletten, anders zie je het niet. John Wayne! Zullen we even langs? Het is 2010. Een paar kilometer verderop gaan we de weg af, richting Winterset. Iowa-country, heuvelachtig weidegebied, koeien. Smalle asfaltwegen. We dachten dat we er snel zouden zijn, maar dat valt tegen. Toch even doorzetten. Winterset in de ochtend is niet erg klein, er staan een paar fabrieken, er is een watertoren. We pikken al snel een bordje op met een pijl: John Wayne Birthplace. Aan de John Wayne Drive. We blijven in suburb-gebied, witte huizen met grasveldjes ervoor, dan zijn we bij het huis. Klein, wit, onbeschrijflijk keurig, vlag erbij, een trappetje, ik heb het idee dat John op zestienjarige leeftijd verhuisde omdat hij toen al zijn hoofd voortdurend stootte. Het is zo keurig netjes allemaal dat we er ineens heel zacht bij gaan praten. Het is doodstil, iedereen zwijgt hier. Uitstappen, het pad oplopen. Het huis is niet te bezichtigen, helaas, het gaat vanmiddag pas open. Vlakbij bevindt zich het museum, we lopen erheen, het is dicht. Ik ben dit gewend, je kunt het beste van tevoren informeren of de geboortehuizen van je helden open zijn. Hoe vaak ben ik niet ergens tevergeefs beland? Walt Whitmans geboortehuis konden we niet eens vinden. Er staat een bizar standbeeld voor het museum. John Wayne als de sheriff uit Rio Bravo. Hij heeft het geweer in zijn linkerhand. Was John Wayne links? Dat ga ik later opzoeken. Ik maak drie foto’s. Het is klam weer, broeierig, weerzin daalt langzaam in me neer. Op de terugweg naar Route 35 verdwalen we, we belanden kilometerslang op belachelijke zandwegen. Eigen schuld, denk ik.