Vooral in het oosten heeft men spijt van de stem op Kohl in 1990, iets waar de gefacelifte communisten dankbaar gebruik van maken. De verenigde Groenen uit oost en west varen een ondogmatisch linkse koers. In hun succesrijke pragmatisme zullen zij misschien zelfs het pacifisme overboord zetten. Numeriek streven ze gemakkelijk de FDP voorbij, die stuurloos op de oppositiebanken afstevent.
Voorzover er al sprake is van echte verkiezingsstrijd, verloopt hij voor Duitse begrippen mat. Geen persoonlijke aantijgingen zoals ten tijde van Adenauer en Brandt. Geen laster in de seksuele sfeer zoals in de Barschel-affaire. Wel proberen de conservatieven met behulp van ‘toevallig’ opgedoken Stasi-dossiers de sociaal-democraten van handjeklap met Honecker te beschuldigen. Kleinzielige acties, door de SPD even kinderachtig terugbetaald met materiaal dat Kohl moet belasten.
Het lijkt wel of de SPD moet toegeven dat ze ook geen oplossingen heeft voor de problemen waar het om gaat: werkloosheid, woningnood, staatsschulden, de kloof tussen oost en west, het milieu. En tenslotte het macaberste thema: het gewelddadige racisme in immigratieland Duitsland. Volgens een afspraak tussen de grote partijen mogen de buitenlanders in de verkiezingsstrijd geen rol spelen. Zo kan dus extreem-rechts onderling wedijveren in ‘Das Boot ist voll’-gebral. Als er straks geen ultra-rechtsen in de Bondsdag komen, ligt dat meer aan hun verdeeldheid en aan de kiesdrempel van vijf procent dan aan de kiezers.
De Duitse sociaal-democraten zijn onder aanvoering van de supergematigde Rudolf Scharping, bijgenaamd Rotkohl, zo regeringsbelust geworden dat zij zich nauwelijks nog van de christen-democraten onderscheiden. De CDU/CSU zal de coalitie met de FDP namelijk niet kunnen voortzetten en zal, om te regeren, op de SPD zijn aangewezen. Deze doet dan ook gul water bij de wijn om in het gevlei te komen bij zowel de kiezers die zich van Kohl afwenden als bij Kohl zelf. Want samen kunnen beide volkspartijen gemakkelijk een grote coalitie vormen, hoewel niemand zich daar nog expliciet voor heeft willen uitspreken.
Kohl hoonde op het verkiezingscongres van zijn CDU de mogelijkheid van zo'n coalitie heel flink weg en liet zich vervolgens zes minuten lang toeklappen. Het signaal aan de slaafse partijgangers was duidelijk: voorzitter Kohl krijgen jullie niet weg!
Zou campagneleider Boenisch voormalig hoofdredacteur van Bild soms zo weinig beerputten opentrekken om zijn kanselier althans op een waardige manier te laten verliezen?