We dienen ons te wanen in een moderne metropool met mythische trekken. De Grootstad staat in brand. Het eigentijdse Troje, of Carthago, of Jeruzalem, is voor de gelegenheid vermomd als Amsterdam. Of Antwerpen. De val van de stad is aanstaande. De branden zijn uitslaand. En fataal. Niet meer te blussen. De jongen, de man (Gilles Biesheuvel) is de veerman, de chauffeur, de bezorger van de vergiftigde japon, de mens geworden springstof, de boodschapper als handelsreiziger in vermanende waarschuwingen. Het meisje, de vrouw (Naomi Velissariou) is de vamp, het verwende kreng, de wandelende pressurecooker, de losgeslagen heetwaterkraan, de moderne stadsmens, het ‘Batavenkind’ dat niet meer te redden lijkt. Hij scheldt haar verrot. Zij doet of haar neus bloedt. Zij panikeert almaar, hij straalt uit ‘deine Sorgen möcht ich haben’. Zij is bovendien bang, en niet zo’n heel klein beetje ook. Hij is van ‘eigen schuld, dikke bult’. Deze twee, de boodschapper en het feestbeest, bieden tegen elkaar op. En ze verliezen uiteindelijk elkaar. En het bewustzijn. In een orkaan van laserlicht.
Ik heb een tijdje oprecht zo proberen te kijken. Maar dat bleek niet vol te houden. De tekst (Rik van den Bos) is daarvoor veel te zweterig, op het plakkerige af, gifgroen van toonzetting, onverdraaglijk krijsend van holle pathetiek. Velissariou doet hier en daar nog wel een paar pogingen om uit deze 3D-vulkaan van legosteentjes wat vurige explosies te boetseren – onbegonnen werk, uiteindelijk. Biesheuvel stottert en stamelt en snottert zich een krachteloos bergpaadje langs een heuvel van rotskarton. Het blijft tien keer niks. Ik ben als welwillende toeschouwer tegen zo weinig spelersvertrouwen in het eigen materiaal eenvoudigweg niet opgewassen. De symboliek van opwindpoppetjes in een glazen kast valt net zo min serieus te nemen als het potsierlijke gefröbel met mistmachines, laserstralen en vernuftig bedoelde spiegeltjes op dreunmuziek uit lang vervlogen jaren. Uiteindelijk dacht ik aan de toneelleraar die over dit type uitvoeringen placht te zeggen: laten wij de zegen van allerhoogste afsmeken en bidden voor deze arme spelers die met dit rare, bij elkaar gerommelde toneelmateriaal nog een kleine maand op tournee moeten.
Of om de voorstelling zelf te citeren: Sterkte straks!
‘Q & A’ door Frascatiproducties is van 21 april t/m 14 mei op tournee door Nederland en Vlaanderen
Beeld: Sanne Peper