Bij de stemming over het al dan niet sluiten van de kerncentrale te Borssele, wellicht in 2004, moest Jeltje van Nieuwenhoven zelfs uit Curacao terugkeren. Iedereen was er! Alsof er voor 2004 niets meer kan gebeuren wat de besluitvorming kan veranderen. ‘Retour Curacao’ zullen de herinneringen van dat ene kamerlid wel gaan heten.
Prioriteiten stellen is een moeilijke zaak. Zelfs voor grote misdadigers. Hoe neem je de beslissing om iemand voor het leven ongelukkig te maken door een granaat in een auto te plaatsen? Doe je dat omdat je het een ergere straf vindt dan de dood of heb je achteraf het effect onderschat?
En hoe stel je als advocaten de prioriteit om de aanslag op te eisen? Doe je dat omdat je werkelijk denkt dat de aanslag voor een van de twee advocaten bedoeld was? Of omdat je als advocaat tegen je client, een verdachte advocaat, zegt: naar je toetrekken, die aanslag, zeg dat je al een paar keer telefonisch met de dood bedreigd bent en dat je bescherming nodig hebt, want begin december moet je voorkomen en dan kunnen we meer kracht zetten achter onze stelling dat je geen lid bent van dat grote misdaadbedrijf, want anders zouden ze je toch niet dood willen maken!
Het effect van prioriteiten uitvoeren is onomkeerbaar. Zeker als het om gevolgen voor mensen gaat. Angstwekkend.