Op de website van platenlabel Third Man Records verscheen begin deze maand een verklaring met onder meer deze tekst: ‘The White Stripes don’t belong to Meg and Jack anymore.
The White Stripes belong to you now and you can do with it whatever you want.’ Dat was dus het einde van deze groot gegroeide alternatieve tweemansband, na dertien jaar en zes studioplaten. Volgens de verklaring van gitarist Jack en drummer Meg gaat het om ‘a myriad of reasons’. Een van die redenen is ongetwijfeld de grote dadendrang en hoeveelheid nevenactiviteiten van Jack. Zo is hij onder meer aanvoerder van de bands Raconteurs en Dead Weather, platenbaas van Third Man en duikt zijn naam op bij allerlei muzikale projecten. Samen met Norah Jones bijvoorbeeld, bij de binnenkort te verschijnen ode aan oude Italiaanse filmmuziek (Rome) van producer Brian Burton, alias deejay Danger Mouse.
White begint behalve als onverzadigbaar muziekdier, multi-bandleider en uitzonderlijke gitarist ook steeds meer naam te maken als producer. De meeste aandacht trekt hij op dat vlak door oude glorie op te poetsen en opnieuw te laten blinken. Zo maakt hij in 2004 met countryzangeres Loretta Lynn de plaat Van Lear Rose. De gedeelde liefde voor traditionele muziek en een puur geluid leidt met het songschrijverstalent van Lynn tot een verrassend sterke samenwerking.
Een recente bundeling van krachten met een andere bejaarde zangeres, Wanda Jackson, mist die originele creativiteit, maar gezien de titel van het eindresultaat, The Party Ain’t Over, lijkt dat niet de insteek te zijn geweest. De 73-jarige Queen of Rockabilly heeft in de jaren vijftig en zestig met haar loeiende kraakstem ook vooral een sterke reputatie opgebouwd als performer (Fujiyama Mama en Funnel of Love). The Party Ain’t Over is een plaat waarop Jackson laat horen dat ze nog steeds een stem heeft die de boel goed op stelten kan zetten. Een plaat met veel speelplezier, maar ook een die vooral een mooie aanleiding lijkt om de energie van White en Jackson samen op het podium te zien. De elf coverversies zijn grotendeels ‘leuk’ en daar is dan het meeste mee gezegd. Apart is de keuze voor Dylans recente Thunder on a Mountain. Ook in de uitvoering met gejaagde blazerspartijen en gitaarsolo’s zetten Jackson en White het nummer eigenzinnig naar hun hand. Aan de eerste single You Know I’m No Good (Amy Winehouse) heeft ze dan weer niets toe te voegen. Een liedje als Rum and Coca-Cola (Andrew Sisters) lijkt eveneens minder haar stiel. Blijkbaar kan de stoere oma een stuk beter uit de voeten met interpretaties van mannelijke artiesten, zoals Hank Williams (Dust on the Bible), Eddie Cochran (Nervous Breakdown) of Sly Stone (Like a Baby). Dat bleek overigens meer dan vijftig jaar geleden al, toen ze Let’s Have a Party van haar ex-scharrel Elvis Presley de hitlijsten in zong.
Wanda Jackson (& Jack White), The Party Ain’t Over. Label: Third Man/Warner