Stroomstoot

Wat zou er van rock terecht zijn gekomen zonder AC/DC, het monument van stijlvastheid? Australië en rock hebben altijd een gelukkig huwelijk gevormd, en de nieuwe generatie Australische bands, die meer gelooft in gitaren en drums dan in autotune, biedt een kwaliteit die waardig verder loopt in de voetsporen van AC/DC (en INXS, Cold Chisel, Midnight Oil). Van al die bands is Tame Impala inmiddels veruit het grootst, met muziek die teruggrijpt op psychedelische rock uit de jaren zeventig.

Ook geworteld in dat decennium, maar dan in de punk, is Amyl and the Sniffers uit Melbourne. Hun laatste album, Comfort to Me, is een heerlijke energie-boost. Door die lekker gejaagde nummers, waarin zowel de bassist als de gitarist geregeld klinkt alsof iemand Joy Division een stroomstoot heeft gegeven. Maar vooral toch ook door Amyl zelve: frontvrouw Amyl Taylor, die weet hoe ze al die puntige teksten vol herhalingen moet plaatsen: met attitude, brutale uithalende, snauwende en dreinerige klemtonen – ze kent haar Joan Jett, haar Wendy O. Williams van Plasmatics. Een nummer als Don’t Need a Cunt (Like You to Love Me) klinkt exact zoals de titel belooft, en het duurt ook precies zolang: anderhalve minuut. Maar ook wanneer de band gas terugneemt, een nummer over de drie minuten klokt en Amyl daalt in hoogte, volume en felheid, blijft Amyl and the Sniffers glansrijk overeind als een waveband met een punkhouding.

Uit Sydney komt ook al zo’n charismatisch rockfiguur: David Le’aupepe, de voorman van Gang of Youths, net als Amy and the Sniffers inmiddels in eigen land bedolven onder de muziekprijzen. Hun vorige album Go Farther in Darkness bracht twee alternatieve-rockhits voort: de donker gestemde vioolballad Achilles Come Down en Let Me Down East, met die hoorbare liefde voor de troost van classic rock in de tekst: ‘If it’s late, you’re drunk, and you want/ A reason, some reason to live/ I always, I always say/ Just put on some Whitesnake.’

Het vorige week verschenen derde album angel in realtime. combineert een persoonlijk onderwerp (het overlijden van Le’aupepe’s vader en zijn herinneringen aan hem) met een al even ambitieuze aanpak, die wordt benadrukt door de kraakheldere productie. Van stadionrock tot electropop, van The Killers tot U2. Soms overdadig, maar ook dan vaak raak. En dan opeens in het hart van het album alleen maar Le’aupepe achter een piano. De tekst van dat nummer, brothers, maakt andermaal duidelijk waarom Le’aupepe tot de beste tekstschrijvers van zijn tijd behoort. Prachtig, zoals hij bezingt dat de liefdevolle maar ingewikkelde relatie die hij met zijn vader had een basis had in leugens, verzwijgingen en het grijze gebied daartussen: ‘We thought that he was only half-Samoan/ That his mother was a German Jew/ But I went and found his birth certificate/ And he lied about that too.’