Verhalen binnen verhalen en dromen waarin de grens met de werkelijkheid onduidelijk blijft vormen de kracht van Pegase van de Marokkaanse cineast Mohamed Mouftaki. Maar door de complexe vertelling dreigt een op het oog onhoudbare spanning tussen het verhalende en het symbolische, of het poëtische. Centraal staat de vriendschap tussen Mehdi/Rihanna en Zayd, inwonertjes van een plattelandsgehucht waar paarden een belangrijke plaats in het bestaan van de mensen innemen. De clanleider is de vader van Mehdi. Door Zayd komt Medhi erachter dat ‘hij’ in werkelijkheid een meisje is; van Zayd krijgt ze een nieuwe naam: Rihanna. Maar de vader gooit roet in het eten. Om zijn status te kunnen behouden en zijn opvolging veilig te stellen, dwingt hij Rihanna zich zelfs op latere leeftijd voor te doen als jonge vrouw.
Om dit vrij eenvoudig klinkende verhaal te vertellen kiest Mouftaki voor een ingewikkelde vorm. De kinderjaren van het hoofdpersonage worden via flashbacks verteld die veel weg hebben van droomsequenties waarin betekenis vooral ontwijkend is. De film begint als Rihanna als jonge vrouw volledig verward midden in de nacht opdaagt bij een psychiatrische instelling waar Zineb werkt. Tijdens een ondervraging vertelt Rihanna tegen Zineb dat ze op de vlucht is voor de 'heer van de paarden’. Zij blijft maar herhalen: 'Hij komt.’ Maar wie dan? Een verlosser? Het blijkt tevens dat ze zwanger is, wellicht ook verkracht. Maar wie is hiervoor verantwoordelijk? In de flashbacks valt het accent op de relatie tussen Rihanna en haar vriend Zayd, maar of de werkelijkheid ook zo 'eenvoudig’ is, dat wil zeggen dat ze uiteindelijk toch met hem naar bed is gegaan, moet gaandeweg blijken.
In de documentatie over Pegase, te zien op het festival Africa in the Picture, valt te lezen dat regisseur Mouftaki inmiddels geldt als een van de grootste talenten van de Marokkaanse cinema. Eerder dit jaar werd zijn film, een debuut, in Burkina Faso bekroond met de belangrijkste prijs van het Pan African Film Festival. Deze suggestie van belofte is terecht. Pegase is een ambitieuze film waarin het verhaal en de vele droomscènes prachtig vorm krijgen door landschapsfotografie in gedempte kleuren. Sporadisch vullen vervreemdende geluiden en gefluisterde dialogen de wonderlijke sfeer aan. Toch kan de regisseur de spanning tussen verhaal en metaforiek niet consequent vasthouden. Vooral door vreemde zijsprongetjes waarin het leven van de vrouwelijke psychiater aan bod komt, die bovendien ook nog op bizarre wijze een grote rol in het leven van Rihanna blijkt te hebben, ontspoort Pegase tegen het einde. Wat overblijft is een film waarin sfeer en het symbolische bepalend zijn, maar uiteindelijk ook in de weg staan van een verhaal over seksuele identiteit dat van begin tot eind tragisch is.
Pegase draait in het segment 'Noord-Afrika’ op Africa in the Picture waarmee men de Arabische lente wil belichten. Andere thema’s dit jaar zijn een viering van tien jaar 'gay cinema’ in Afrika en Afrika-horror, waarin vooral de titel Otto the Bloodbath van Egregious Jity veelbelovend klinkt. Volgens het programmaboekje betreft het de eerste Keniaanse horrorfilm. Hiermee speelt het festival, zij het véél te bescheiden, in op recente literaire ontwikkelingen in Afrika waarin genre, vooral sciencefiction en horror en de thriller, steeds vaker op de voorgrond treedt. De Zuid-Afrikaanse auteur Lauren Beuken won bijvoorbeeld de Arthur C. Clarke-prijs voor Zoo City en in Zimbabwe publiceerde Masimba Musodza de eerste sciencefictionroman in het Shona, getiteld MunaHacha Maive Nei?
Africa in the Picture, van 5 tot 9 oktober in Het Ketelhuis te Amsterdam