Een dief die niet stopte voor een politiecontrole. De vrouw van een dronken politieagent die weigerde met hem te vrijen. Wat deze mensen met elkaar gemeen hebben? De afgelopen jaren zijn ze allemaal onder vuur genomen door agenten van het Surinaamse politiekorps. De meesten overleefden het niet.
Suriname maakt zich zorgen om zijn bewapende gezagsdragers – agenten, militairen en lijfwachten van regeringsleden. Niet alleen trekken ze voor het minste hun pistool, ze blijken ook buitengewoon gevoelig voor het plegen van zelfmoord.
Het probleem kent verscheidene oorzaken. Om te beginnen staat de Surinaamse politie onder grote druk vanuit de samenleving om criminelen hard aan te pakken. De kleine gemeenschap van de voormalige Nederlandse kolonie kampt met een enorm onveiligheidsgevoel, ook al wijst elk onderzoek uit dat Suriname een van de veiligste landen van de Cariben is. Toen de politie twee jaar geleden een bende op het spoor kwam die diverse gewapende overvallen had gepleegd, werden er dan ook geen vragen gesteld. De gruwelijke foto’s van doorzeefde lijken die achteraf naar de media lekten, spraken boekdelen. De meeste Surinamers juichten, de Organisatie van Amerikaanse Staten niet. Begin deze maand heeft zij een onderzoek ingesteld naar wat ze een ‘standrechtelijke executie’ noemt.
Daarnaast kampt Suriname met een enorme verspreiding van vuurwapens. Uit onderzoek van de Verenigde Naties blijkt dat één op de vijf Surinamers thuis een wapen heeft, iets minder dan één op de tien gaat ’s nachts nooit zonder pistool de deur uit.
Ten slotte vullen agenten hun karige salaris aan door elke maand tientallen overuren te kloppen. Tot voor kort kregen ze ook amper psychologische begeleiding. Er wordt roofbouw gepleegd op de wetsdienaren. De werkdruk moet worden verlaagd met nieuwe rekruten en er moet meer nazorg komen voor gestreste manschappen, zegt vakbondsman Erwin Morgenstond tegen ochtendkrant de Ware Tijd.
Sinds kort zijn agenten verplicht zich na een schietincident psychologisch te laten begeleiden. Toch vinden sommigen dat er weinig aan de hand is. ‘Als een verdachte geen gehoor geeft aan waarschuwingsschoten, dan is ons geleerd op de benen te schieten’, vertelde een politiewoordvoerder onlangs op de Surinaamse radio. ‘Maar laten we eerlijk zijn: wanneer het doel beweegt, je rent en buiten adem bent, dan is het moeilijk om goed te mikken.’