Het had een stilleven kunnen zijn, zo tegen de achtergrond van de Haagse Stationsbuurt, net over de grens van de Schilderswijk: op een krant een getraliede kooi, daarin een schaaltje en een voederbak. Beide leeg. Daarnaast een duif, languit, met zijn snavel bij het bakje. Op de muur voor het raam zijn twee pijlen getekend met wit krijt, wijzend naar de kooi, en de tekst: ‘Hongerdood gestorven.‘
De kooi is er bij wijze van protest neergezet door de bewoner. Hij (gepensioneerde administratief medewerker bij een overheidsinstelling, schreef zich daarna voor zijn plezier in bij China studies) loopt nu voor zijn deur. In zijn handen heeft hij een wit bakje met – zo lijkt het althans – paté. Zoals altijd wanneer ik hem bezig zie, mompelt hij wat voor zich uit, terwijl hij ondertussen overal een beetje eten neerlegt. Rond de paar kleine bomen, het hegje, de vuilniscontainers. Een beetje graan, een beetje paté.
De duif ligt er inmiddels een aantal dagen. Een zwerm vliegjes heeft het dier ook al gevonden. De ontbinding is al begonnen, dus na vandaag zal hij het weghalen. Het dier stierf zonder vet op de botten, het was totaal uitgemergeld. De duif is in zijn handen gestorven, zegt hij.
Dat hij ze voedt is hem duur komen te staan. Hij heeft al een paar boetes gehad. Maar hij laat zich niet kisten. Hij handelt naar eer en geweten en daarvoor moet de wet wijken. Ze zullen geen eind kunnen maken aan zijn ritueel, elke avond opnieuw: rondlopen, mompelen en overal een beetje te eten neerleggen.
Hij heeft een duivenminnend hart. Nog sterker: hij houdt van alle vogels, zijn hond, dieren überhaupt, mensen, de natuur. En juist dat alles wordt verwoest, legt hij uit. Iets met geo-engineering, met chemtrails, schadelijke stoffen, hoge pieten die de wereldbevolking (de dieren incluis) tot 550 miljoen willen brengen, vandaar dat mensen ziek worden of spoorloos verdwijnen, ze worden stilletjes omgebracht. En er zijn al vele dier- en plantsoorten verdwenen. Ze willen controle over alles en iedereen, ze willen alle touwtjes in handen houden.
Dat hij de vogels niet mag voeren past in dat hele plan: ze gunnen de vogels geen goed voedsel, zoals ze wel van hem krijgen.
De theorieën over hoe de wereld in elkaar zit zijn hem door zijn vader met de paplepel ingegoten. Later is hij zich in van alles en nog wat gaan verdiepen, documenten gaan lezen, documentaires gaan kijken, professoren gaan volgen. Zoals ene Bruce Lipton.
Hij wil iedereen waarschuwen, want iedereen moet ervan weten. Halverwege zijn monoloog ziet hij in zijn ooghoek de zoveelste manke duif. Om de poot zitten plukken haarextension. Als hij zo’n duif in zijn handen heeft, dan kan hij, met behulp van een loep, die extension doorknippen. Of lostrekken met een pincet, als het door de huid, tot aan het bot, is gesneden.
Zo’n duif kan blijven hangen aan een dakgoot of tak. En dat vastzitten kan ze fataal worden. Onlangs nog: een duif hing in het hegje voor zijn deur. Niemand die het was opgevallen, omdat iedereen zo in zijn eigen wereld zit.
Maar armoede en het massaal sterven van mensen en dieren zijn al voorspeld in de bijbel, zegt hij. Toch moeten we ons verzetten. We staan alleen maar, kijken toe. (Het alledaagse, hier en verder weg, is een tableau vivant.) Wij zijn conservatief, net zoals hij moeten we revolutionair zijn en wetenschappelijk ingesteld. We moeten ons inlezen om te begrijpen hoe de vork daadwerkelijk in de steel zit.