In de uren en dagen die volgden voegden enkele honderden zich bij hen door de gebroken deuren en ramen, terwijl duizenden anderen buiten een nachtenlange sit-in volhielden ter verdediging van de ingenomen gebouwen. Toespraken in het bezette parlement werden live uitgezonden en op de voet gevolgd. Honderdduizenden deden mee aan een manifestatie. Afgelopen donderdag was de bezetting na meer dan drie weken over.
Dat Taiwan sinds 1972 nauwelijks door staten wordt erkend, is wellicht de reden dat een (ingrijpend) handelsverdrag met China aanleiding kon geven tot emotionele protesten van historische omvang. Taiwanezen vrezen sinds de stichting dat het communistische China het eiland desnoods met kracht zal innemen. Dat is niet nodig, vinden studenten, met een regering die vrijwillig middels verdragen het eigen volk kwetsbaar maakt.
Vergeten we de bijzondere positie van Taiwan, dan lijkt het verdrag alsnog onevenwichtig. Het geeft bilateraal, dus zonder de bescherming van een handelsblok zoals Asean of de EU, veel macht aan een ondemocratische economische reus en maakt de Taiwanese economie erg kwetsbaar voor handelsoorlogen tussen de VS, EU en China.
Xiaoyun (19) was bij de protesten aanwezig. ‘Alles is een zwarte doos. We eisen procedurele democratie’, zegt ze. Studenten veroordelen vooral de uitholling van de democratie door een meerderheidspartij die een gevoelig vrijhandelsakkoord in minder dan een minuut ratificeerde. De ‘zwarte doos’ is het inmiddels gevleugelde symbool voor ondoorzichtige besluitvorming. Dat kan als beslissingen op internationaal niveau, en dus in de schemer van de diplomatie worden genomen.
De woede van jongeren is ook gewekt door de weigering van oudere partijpolitici om zich te verantwoorden. Dit terwijl vooral jongeren de gevolgen van het verdrag zullen ondervinden. Voor hen betekent de invloed van sectoren zoals vastgoed en banken op het akkoord het uitzicht op steeds hogere huizenprijzen in een land waar lonen lang niet noemenswaardig zijn gestegen en de collectieve zorgverzekering (!) met moeite wordt gefinancierd. En ja, misschien, ook een stapje in de richting van annexatie.