Mijn dochter zit niet met de vraag of zo'n soort programma nou wel moet: de vrouw maakt zelf uit of het wordt uitgezonden, en ze vond het een mooi gesprek waarin Maarten Spanjer weinig had gestuurd - alleen af en toe de goede vraag gesteld. Maar toen de taxi op de bestemming was, had Spanjer gezegd dat hij zo'n beetje in hetzelfde schuitje zat: ook door z'n vrouw verlaten. Dit vertelt m'n dochter dus en even wil ik het niet geloven. Kennelijk toch nog teveel vertrouwen in de mensheid: ik dacht dat het een uitglijer was toen Spanjer de eenzame homoseksueel zei dat hij zelf ook een eenzame homoseksueel was. En hem vroeg samen koffie te drinken. Die was daar eerst van geschrokken, had geweigerd en kreeg prompt daarop spijt - zoals wij dank zij de NCRV uitgebreid te zien kregen. Maar toen wilde Spanjer, die helemaal geen eenzame homoseksueel is, al niet meer. In de scene die mijn dochter beschreef hoefde Spanjer z'n uitlokking niet zo ver te voeren: alle hoop op de ‘ware’ knalde haast zichtbaar te voorschijn door zijn ‘bekentenis’ ook verlaten te zijn, en dit keer was het de vrouw zelf die vroeg samen een kopje koffie… Want hoe vaak gebeurt het nou dat een wildvreemde, redelijk uitziende man zo aardig en belangstellend reageert…
Gefopt, ha, ha. Dit is dus systeem bij Taxi. En waarom zou het niet mogen? Waarom zou Spanjer zich wel voor taxichauffeur en niet voor partnerzoekende mogen uitgeven? Zal de redenering luiden van Spanjer, ID-tv en NCRV. Omdat het eerste bedrog nog gerechtvaardigd kan worden door wat het oplevert: een geestig, ontroerend of onthullend gesprek. Gerechtvaardigd doordat het slachtoffer ‘nee’ kan zeggen, maar vooral doordat het koosjer wordt gevoerd. De setting is bovendien goed gevonden: twee vreemden in een kleine ruimte, niet de gespannen situatie van de lift maar een duidelijke taakverdeling, het besef dat ze elkaar niet meer zullen tegenkomen - dan kan een gesprek ontstaan. Maar de televisie verlegt haar grenzen: het fijne is te fijn, het subtiele te subtiel, alles moet overduidelijk worden en met de camera gaan we steeds dieper lichaam en geest in. Verdriet, frustratie en verlangen delen deze twee Taxi-slachtoffers. En als Spanjer dan zegt ‘Wil je met mij?’ verneukt hij ze. Vind ik.
Dat blijkt dus ook m'n dochter te vinden. Ben ik wel blij mee, want soms denk ik: ‘Ben ik nou gek of zijn alle anderen het?’ Ach man, je eigen geindoctrineerde dochter. Maar vergis u niet: zij is van een andere generatie, tv-omnivoor, en ze ergert zich vaak aan mijn millimetermoralisme.