RSI

RSI, of Repetitive Strain Injury, is een verzamelnaam voor aanhoudende pijn aan de bovenrug, handen, vingers, polsen, ellebogen, en het nek- en schoudergebied, veroorzaakt door het werken met de computer. In Nederland alleen hebben meer dan 250.000 mensen hier last van, waarvan ongeveer één procent zich langer dan drie maanden ziek meldt. RSI is goed voor bijna zes procent van de totale wao-instroom.

Sinds dit jaar is er een nieuwe term voor RSI: aanstelleritis. RSI is net zo passé als gebleekte spijkerbroeken en stropdassen met een pianomotief. Artsen hebben dan ook besloten dat de term RSI te vaag was – het werd een verzamelbak voor onsamenhangende klachten – en hebben de muisarm nu CANS gedoopt: Complaints of Arm, Neck and/or Shoulder. JOOST DE VRIES

Koffiezetapparaat

De Groene Amsterdammer (1991-2005)

Om eerlijk te zijn deed het geen pijn. Het Artimate koffiezetapparaat van De Groene Amsterdammer liet zich zonder morren ontkoppelen en vervangen door de Café Bar 2020: een soort omgekeerde afvalbak («innovatief topdesign», aldus de maker) met ellipsvormige druktoetsen aan de bovenkant en een dubbel roostertje voor gescheiden koffie- en heet-wateruitgifte aan de onderzijde. Het apparaat schenkt in 21,3 seconden een kop koffie, espresso of café crème dan wel heet water voor Café Bar Premium Quality thee respectievelijk Café Bar Premium Quality cacaofantasie. Toch trekken wij een grens. Van de Premium Quality koekjes (Verkade Café Noir, Punselie stroopkoekje en Café Bar Mix) zien wij af. Wij blijven van de Marsrepen, de broodjes ros en de Rode Libanon, die sinds het vertrek van de Syriërs weer helemaal terug is. AART BROUWER

Rover

De tijd waarin het Verenigd Koninkrijk hof leverancier was van statige automobielen voor deftige heren is voorbij. Auto’s als Rolls-Royce, Jaguar, Aston Martin en Bentley – zo Brits als een bolhoed – zijn al jaren in handen van Duitse of Amerikaanse concerns. De enige overgebleven autofabrikant was dan ook Rover, het goedkopere broertje van de genoemde merken. Rover is heen gegaan, naar de eeuwige racevelden. Na een mislukte fusie met Sjanghai Automobiles moest het bedrijf in april surseance van betaling aanvragen en zijn deuren sluiten. Nooit meer zal er een nieuwe generatie Rover-bezitters in de regen langs de weg staan, naast hun van Jaguar gestolen ontwerp, met hun hoofd onder de motorkap, zichzelf voor de kop slaand waarom ze in gods naam een Britse auto gekocht hebben. Immers, de Britse auto is als een Franse oorlogsregering; volledig onbetrouwbaar als je hem het hardst nodig hebt. JOOST DE VRIES

Merry Christmas

In de Verenigde Staten is een War on Christmas afgekondigd. Om joodse, islamitische of andere niet-christelijke consumenten niet tegen het hoofd te stoten omhelzen steeds minder Amerikaanse warenhuizen het religieuze aspect van de decemberfeestmaand.

Inmiddels is de eerste bevestigde dode gevallen: Merry Christmas. Niet alleen zijn er minder kerststallen te bewonderen in de winkelstraten, ook wensen de caissières de klant niet langer «Merry Christmas», maar het keurig seculier klinkende «Happy Holidays». Dit tot grote woede van de christelijke conservatieven, die waarschijnlijk geloven dat elke keer dat iemand «Happy Holidays» zegt een engel aids krijgt. JOOST DE VRIES

Gesubsidieerde vrouwendiscriminatie

Er is niks mis mee om zo nu en dan je vrouw te discrimineren. Als je op vakantie gaat naar Zuid-Frankrijk is het vanzelfsprekend dat jij rijdt, want vrouwen gebruiken de achteruitkijkspiegel toch alleen maar om hun make-up te controleren. En natuurlijk neem jij de grootste gehaktbal als de koekenpan op tafel komt. Die heb je verdiend. Maar dat je daar ook subsidie voor kon krijgen, was veel mannen onbekend. Een gemiste kans. Sinds september dit jaar wordt vrouwendiscriminatie niet meer gesubsidieerd. De Staatkundig Gereformeerde Partij raakt haar subsidie kwijt. Sinds 1922 heeft de SGP een programma waarin vrouwen systematisch worden gediscrimineerd. Vrouwen hebben noch kiesrecht noch het recht om actief te zijn in de politiek. Dit is in strijd met het Vrouwenverdrag van 1991, dat vrouwendiscriminatie in het openbare leven tegengaat. Met veertien jaar vertraging is de boodschap aangekomen: gij zult niet uw vrouw discrimineren en hiervoor geld in uw zak steken. JOOST DE VRIES

De ziekenfondsbril

In de crisisjaren was een herkenbaar teken van afhankelijkheid van de sociale zorg nog een smet, een bewijs van maatschappelijk onvermogen. De uitzondering daarop was de ziekenfondsbril. De ziekenfondsbril had iets, iets wat maatschappelijke stratificatie ontsteeg. Hij werd links en rechts van de ziekenfondsgrens gedragen, zowel door armoedzaaiers met min 4, als door corpsballen als Hans Wiegel en Roel van Duijn. Voor corporale wiegelianen had de ziekenfondsbril praktische voordelen: hij was goedkoop, flexibel en sterk, en dat kwam van pas bij het zooien, ontgroenen, hockeyen, versieren, et cetera. Een tijd was de ziekenfondsbril even onlosmakelijk verbonden met de co-schappen lopende medische student als diens stethoscoop. Hij gold zelfs als sexy, een teken van intelligente onbeholpenheid. Spannend, eenvoudig, vertrouwd, met een vermoeden van geilheid. In die rol leeft de ziekenfondsbril voort. Zie Youp van ’t Hek, zie Harry Potter, zie Prins Constantijn, lees Oculare Biesheuvel van J.M.A. Biesheuvel (In de bovenkooi, 1972). KOEN KLEIJN / PAUL BEGHEYN

Neger

Negers bestaan niet meer. Ze zijn definitief uit het Nederlandse straatbeeld verdwenen. Wellicht kijkt u nu om u heen – of in de spiegel – en denkt u: bedriegen mijn ogen mij dan? Neen. Dat is niet het geval. De donkere medemens is er nog wel, maar hij mag niet langer onder de noemer «neger» door het leven gaan. In de veertiende editie van de Dikke Van Dale, die dit jaar op 17 oktober werd gepresenteerd, is het woord definitief als discriminerend gebrandmerkt. Bij het lemma neger is nu toegevoegd: «door sommigen als scheldwoord ervaren».
Wat voor consequenties dit zal hebben voor de negerzoen is nog niet duidelijk. Joost de VriesBR>

De Prins op het Witte Paard

Voor de eenzame vrouwen worden de tijden zwaarder. De Prins op het Witte Paard is niet langer op de markt. Elke vrijgezel die dagdroomt van het moment dat zij over de schouder zal worden geworpen door haar Prins – om vervolgens weg te galopperen naar een romantische horizon – wordt geconfronteerd met een harde werkelijkheid: het zit er niet meer in. De laatste Prins heeft zijn freule gevonden: op 20 oktober huwde prins Floris zijn Aimée Söhngen en daarmee zijn alle Nederlandse Oranjeprinsen officieel getrouwd. Voor de vrijgezelle vrouw is dit slikken, doorbijten en afwachten. Pas over een jaar of vijf verwachten we de eerste echtscheidingen. Joost de Vries