Op een NPS-symposium over kindertelevisie en commercie legde Van der Ploeg uit dat een verbod op reclame rond kindertelevisie onwenselijk is omdat adverteerders dan andere kanalen zoeken — zoals product placement in programma’s (alsof dat niet te verbieden valt). Toen kreeg hij een cadeau van Sesamstraats Tommie. Eindeloos uitpakken, want als bij de oer-sinterklaassurprise zaten er dertig papieren om een lege sigarendoos. Bovendien verdween hij in een wolk confetti uit Tommies pootjes. Die lag continu in een deuk, want hij is hooguit vijf en zijn gevoel voor humor is navenant. En dát feit (plus zijn geproest) bleek weer leuk voor alle leeftijden. De klasse van de onderminister was dat hij de procedure grijnzend onderging zonder één keer te proberen geestiger te zijn dan Tommie.

Weer besefte ik wat een aardig land het is waarin notabelen zich laten dollen door een pop annex kleuterheld. Na die lege doos kreeg hij het eerste exemplaar van Poehéé: Het verhaal van 25 jaar Sesamstraat. «Kijk er es in», gierde Tommie. En jawel hoor: een dummy. Toen gaven ze kusjes en konden de echte sprekers beginnen. Onder wie René Boogaard, directeur van Fox Kids, marktleider in het jeugdsegment. Hij memoreerde dat hij streepjespakken draagt en in een BMW rijdt, maar dat er eigenlijk nauwelijks verschillen zijn tussen publieke en commerciële kindertelevisie — «behalve inhoudelijke». De zaal hield de adem in en besefte dat, zo bezien, er inzake mensenrechten weinig verschil bestaat tussen de Chinese overheid en Amnesty International — «behalve inhoudelijke». De man bleek in gotspes te grossieren: de markt is overvol en «kinderen worden overspoeld», maar hij riep de concurrentie (Z@ppelin, Cartoon Network, Kindernet, de RTL’en, SBS) op «elkaar een plekje te geven». «Wij zijn ook mensen en geen geldmachines en ook wij denken over wat goed is voor kinderen», klonk het, met een snik. Als voorbeeld gaf hij hun de nieuwe kraker Digimon, opvolger van Pokemon. Daarin wordt het verschil zichtbaar tussen Goed en Kwaad en zo worden kinderen geconfronteerd met «normen en waarden van de samenleving». (Thuis keek ik prompt naar Fox Kids en was getuige van bedreiging van het Heelal door Boze Krachten en redding door Goede, waarbij die twee qua geweld geen spat voor elkaar onderdoen. De les voor kinderen lijkt: tegenover Rotterdam Dresden, tegenover Pearl Harbour Hiroshima — je kunt er niet vroeg genoeg mee beginnen.) «Wij mensen hebben alles; alleen, we hebben elkaar niet meer», eindigde de directeur zacht wenend. Commerciële kinder-tv blijkt in even gevoelige handen als publieke. Alleen de inhoud verschilt.