Astrid Joosten vroeg Dolf Jansen waarom hij zich liet sponsoren. Op z’n Nawijns liet die weten dat marathonloper Jansen door Nike wordt gesteund: de cabaretier niet. Maar de kinder arbeid dan, waarvan die firma wordt verdacht? Dat is volgens Dolfs Nike-contactpersoon niet waar en die vertrouwt hij. Wat aandoenlijk of ergerlijk naïef is van de mens Dolf — vooral omdat de grote bek van cabaretier Jansen verplichtingen schept.

Aan hoofdpersonen van Oog in oog worden op film vragen gesteld door mensen uit hun omgeving. Die zijn pittiger dan voorheen, waardoor het Dit is uw leven-gehalte is afgenomen. Verbluffend is wel het fenomeen dat mensen hun zoon, vriendin, collega via de televisie vragen wat ze kennelijk nooit eerder bedachten, wilden of durfden. Het persoonlijkste pas uitspreken in bijzijn van een massapubliek: krankzinnige paradox.

Marijnissen zal met gemengde gevoelens op Oog in oog terugzien. Jan zit daar voor de zaak, niet voor de lol. Die is hem best een miss waard (Lijst 0 met Katja en Bridget; Astrid Joosten). Bovendien zet hij elk debat naar zijn hand. Maar hij rekende buiten zijn zus. Die vertelde een aangrijpend verhaal over de plotse dood van vader en over de beroerde en langdurige gevolgen die dat voor jochie Jan had. Heb je je niet in de steek gelaten gevoeld, Jan? Die was geraakt en voor het eerst sinds ik hem «ken» behoorlijk van de kaart. Hij herinnerde zich het meeste niet. En het deed merkbaar pijn. Terecht moet hij zich hebben afgevraagd waaraan hij deze confrontatie in een gezellig programma te danken had.

Verwarrend was dat het verhaal van de zus in tegenstelling tot tearjerk-tv integer en met enig schuldgevoel werd verteld — wat het extra indrukwekkend maakte. Vermoedelijk moet klassiek-linkse Jan verdomd weinig van gepsychologiseer hebben, al helemaal niet als het hemzelf betreft. Economische en sociale verhoudingen, de rest zal hij wel gelul vinden. En hoewel ik de «mens Marijnissen» iets beter denk te begrijpen, hij heeft gelijk als hij niet wil dat verontwaardiging over misstanden teruggebracht wordt tot een ongelukkige jeugd. Nogmaals kreeg hij het voor zijn kiezen: een partijgenoot vroeg of hij er nooit moeite mee had dat veel SP-mensen afhaakten omdat hij zulke hoge eisen aan ze stelde. De felle verontwaardiging waarmee hij ontkende (hij had nooit conflicten) maakte even voelbaar wat de vraagsteller bedoelde. Die zal er trouwens nog van lusten.