Ze komen voor, vriendschappen als die tussen Dunya en Desie, maar ze zijn uitzonderlijk. Dat leert vier decennia wandelen door schoolgangen en -kantines van lyceum en hogeschool. Eerst was gans de populatie wit, op een enkel Indo-kind na. Het eerste Surinaamse meisje combineerde zwart uiterlijk met witte houding en tongval, wat vriendschap eenvoudig maakte. Toen er meer zwarte kinderen kwamen zochten die elkaar vaak in de kantine op. Vertel me niet dat daarin de ware slechte aard van de witte samenleving zichtbaar werd: die kinderen bevestigden wat Beatrix ooit tot grote woede van «mijn soort mensen» verklaarde — dat je je het meest thuis voelt bij je eigen soort. Dat mag om een aantal redenen jammer zijn, moralisme moesten we er maar niet op loslaten: vriendschap en liefde zijn niet afdwingbaar. En zo trekken bij ons de meeste Marokkaanse meiden, uit vrije keuze, vooral met elkaar op. Wat niet zo gek is omdat ze wel heel erg veel met elkaar delen dat Noord-Hollandse blommen vreemd is — aan moois, aan neutraals en aan problematisch. Wat niet wegneemt dat Dunya en Desie bestaan (ook zij lopen door onze gang) en al helemaal niet dat je een «Oost-West»-verhaal niet tot basis van een dramaserie zou mogen maken. De essentie van drama ligt in het contrast en het wordt extra spannend, komisch of ontroerend als daar de liefde doorheen speelt.

Tot mijn verbazing hoorde ik recent twee gewaardeerde collega’s Dunya en Desie als «politiek correct» afdoen (in pre-Fortuynse zin). Zij zetten het tegenover Najib en Julia dat kennelijk voldoende incorrect werd bevonden. Het verschil zal liggen in de graad van hardheid, in slechte respectievelijk goede afloop en in het realisme waarmee de milieus getekend zijn. Maar die verschillen liggen voor een groot deel in gekozen genre en in doelgroep. We verwijzen comedy toch niet naar de vuilnisbak omdat daarom gelachen wordt terwijl, zoals bekend, het leven eindigt met de dood? We veroordelen Cosby en Roseanne toch niet als «politiek correct» omdat het lot van zwart en arm wit niet schrijnend genoeg wordt verbeeld? We keuren jeugddrama toch niet af omdat er te weinig cynische klootzakken in rondlopen?

Robert Alberdingk Thijm (scenario) en Dana Nechusthan maken een knappe serie waarin cultuurverschil en -confrontatie op geestige en intelligente manier aan de orde komen — zonder dat het «vormingsdrama» wordt. Zien mijn Marokkaanse studentes tenminste eindelijk iets anders dan dat hun broertjes gajes zijn.