Bij de KRO willen ze een gevoel delen. Daartoe brengen ze onder meer een graatmagere vrouw in beeld, op het punt een baby te voeden. Maria natuurlijk: eigentijds in gladgecomputeriseerde vormgeving, eeuwig qua waarde en bovenal kitsch — want daar heeft Rome patent op. «O heilige katholieke godsdienst, al heb je tot meesterwerken geïnspireerd, welk een platheden heb je niet ook veroorzaakt!» verzucht de jonge Flaubert in Langs velden en oevers, verslag van een voetreis langs de Loire en door Bretagne — nadat hij genadeloos het schilderij van een stervende bisschop heeft gefileerd. (Heerlijk boekje. Prachtig beschrijft hij de «ontbretagnisering» van de Bretonse steden halverwege de negentiende eeuw en de kloof tussen zich steeds meer op Parijs richtende stedelingen en de gruwelijk arme boeren en vissers die slechts Keltisch spreken. «Het Heden (de stad) laat zijn laarzen poetsen door het Verleden (het land) en bedankt daar zelfs niet voor.» Overigens beschrijft Jean Rouaud in Illustere voorgangers zeker zo indrukwekkend de overgang van het Bretonse platteland naar de moderniteit, een eeuw later; en de vernietigende gevolgen die dat voor het landschap had. Want vrienden, vooruitgang is een tweesnijdend zwaard. En vergeef me de uitweiding, voortvloeiend uit vakantielectuur in combinatie met verblijf in «la France profonde», al is dat dan Normandisch.)

Enfin, de KRO wil gevoelens delen en doet dat deze zomer middels Home Sweet Home, waarin Fons de Poel gasten ontvangt voor een gesprek over hun zielenroerselen. Hij glimlacht continu, want alles is informeel, we hoeven ons nergens voor te schamen, Fons zelf heeft ook vaak gevoelens (zo is hij de jongste van acht en dat is ook niet makkelijk — of juist wel) en doe of je thuis bent want dit is «het huis van je leven».

Een huis heeft verschillende kamers en daarom loodst Fons zijn gast ongedwongen door de vele zitjes in het decor voor weer een andere gespreksfase. Wat tot levensgevaarlijke situaties leidt: «Ben je een eenzame vrouw, Connie?» vraagt hij, terwijl La Palmen op zijn bevel met glas en sigaret een decortrapje af wankelt. Moord is zoiets niet als ze naar beneden lazert maar doodslag mag je het zeker noemen. Af en toe gooit Fons stukjes gastenziel naar een psychologe, die er eindeloos op kauwt en dan met gemeenplaatsen uit Reader’s Digest komt, door Fons «een geheel eigen therapie» genoemd. Helaas, alle gasten, van Heinsbroek via Fréquin tot aan Van de Tonnekreek, wekten een ongeneeslijke indruk. Maakt niet uit: televisie als Grootste Gemene Gevoelsdeler.