Terwijl het Franse Journaal voornamelijk zonverscheurde aarde toont, lege waterreservoirs, sombere boeren die schapen duur gekocht stro voeren en continu bosbranden — uitgeputte brandweerlieden, Russische waterhelikopters, verdreven campinggasten, wanhopige ex-huizenbezitters en bovenal enorme zwartgeblakerde gebieden — gaat het leven voor niet-getroffenen door. Die hebben allemaal vakantie. Daarvan geeft dat Journaal ook indrukken: gesprekken met automobilisten in de file («we zijn om vier uur vanmorgen vertrokken, maar iedereen blijkt om vier uur vertrokken»); gesprekken met automobilisten die gewoon door konden rijden (het Journaal verwachtte files maar ze waren er nu toch met de camera en zo maak je niet-files ook nieuws); kunstmatige stranden zoals langs de Seine nu ook voor de armen van Lille — helaas zonder water; nieuwe sporten zoals koprollend van de berg af, onder water fietsen, vrije val uit vliegtuig in de bergen; en folklorefestivals. Ja, het Journaal van France 2 heeft niet één Paulien Broekema, het heeft er zeker tien.

Ondertussen lees ik bij 36 graden in de schaduw Herman Pleij’s De sneeuwpoppen van 1511, wat geestelijk verkoeling biedt. Over stadscultuur in een overgangsperiode (wat bijna alle perioden zijn), over «hoge» en «lage» cultuur, over het toenmalige beschavingsoffensief. Pleij benadrukt hoe sterk de angst voor winter het leven in onze contreien beheerste, waarvan de echo klinkt in middeleeuwse beschrijvingen van vagevuur en hel, waarin ijzige kou nog erger is dan vuur. Als bron noemt hij onder meer de vertelling over Sinte Brandaen en even denk ik aan de mooie hertaling van Willem Wilmink waarin ik dat las. Die avond hoor ik bij de Wereldomroep: Wilmink dood. Je moet je op het ergste voorbereiden, heette zijn laatste gedichtenbundel, mede ingegeven door de hersentik die hem velde. Wilmink was een «naïeve» dichter/schrijver, wat raffinement bepaald niet uitsluit. Wilmink ging via Amsterdam terug naar Twente met de kinderziel die hem nooit verlaten had. Zijn verdiensten voor de kindertelevisie zijn onschatbaar, zelfstandig en als lidmaat van het Schrijverscollectief. En hij schreef het prachtscenario voor het «volwassen» tv-spel Het verhaal van Kees (de titel hommage aan Theo Thijssen want de jongen in het scenario was Willem zelf die zijn kinderherinneringen aan de oorlog vorm gaf). Het werd geregisseerd door André van Duren, die nu Kees de jongen verfilmt. Heiligschennis, absoluut. Maar als die film in de buurt komt van Wilminks (en zijn eigen) toenmalige prestatie, dan wordt hij prachtig. En zou, op zijn beurt, een hommage aan Wilmink kunnen zijn.