Zelfs de weerzinwekkende weerman, narcistisch ongeintapper, verloor er zijn angstaanjagende enthousiasme bij. Toen het land dagen zuchtte onder 35 tot 41 graden beloofde het stuk onbenul nog «prachtig weer» voor 15 augustus, Maria Hemelvaart, Nationale Feestdag, meer dan een week later — wat de kijker deed beseffen dat aan de ontwrichting nog lang geen einde kwam. Maar toen het journaal dagelijks gevuld bleef met ellende als gevolg van zijn «heerlijke zonnetje», slikte hij zijn stupide, door airco gevoede waardeoordelen in.

In drie weken verschoof het accent van bosbranden naar wat de «catastrophe sanitaire» ging heten: het lijden en de dood van bejaarden en chronisch zieken door hitte. Die branden zijn erg maar zelfs toen het journaal een half uur lang louter over bosbranden was gegaan, hield die thematiek naast ellendigs nog iets heroïsch: de strijd van de brandweermannen; de inzet van collega’s, eerst uit andere departementen, dan uit Italië, Rusland en Algerije(!); hun solidariteit jegens weduwen en kinderen van omgekomen collega’s. Raffarin kwam op bezoek. Zijn omhelzing van een uitgeputte commandant na succesvol bluswerk kwam uit het pr-handboek maar was pijnlijk on-Latijns. De bejaarden kwamen er pas langzaam aan te pas. Eerst een ministeriële schatting van twintig doden, maar toen al deden de beelden van overwerkte en oververhitte artsen en verplegenden erger vrezen: te weinig personeel (vakantie), te weinig bedden. Vragen van de socialisten. Volgens verantwoordelijk minister Mattei op zijn vakantieadres «alles onder controle».

Elke dag werden de ziekenhuis- en verpleeghuisbeelden onheilspellender, de artsen uitgeputter en bozer. Trots kondigde het leger aan dat het militaire bedden ter beschikking stelde: twaalf (!) voor de regio Parijs. Begrafenisondernemers huurden aircotenten omdat ze geen plek hadden voor de lijken. Eindelijk, de schatting was opgelopen tot «tussen vijftienhonderd en drieduizend» (inmiddels vijfduizend), het kabinet in spoedberaad: personeel terug van vakantie en duizend bedden extra. Mattei legt, buitengewoon in zijn sas, uit dat dit een geweldig plan is en mooi op tijd en intussen knuffelt Raffarin overlevende hoogbejaarden. En roept op tot solidariteit: zorg voor je bejaarde buurvrouw.

Deels is het natuurlijk overmacht. Maar achter de sterftegolf schuilt een enorme vergrijzings- en eenzaamheidsproblematiek waar Frankrijk (noch Nederland) antwoord op heeft. Mattei deed erg aan de weerman denken.