Bal tegen de paal: «arrogante miljonairs». Bal via binnenkant erin: «onze jongens». Goed, dit keer lag het door afgedwongen verjonging effe anders (hoewel het voor Davids geheel opgaat), en arrogant zijn ze (waaraan pers en publiek volop bijdragen), maar «hosanna» ligt vlak bij «kruisigen die hap». Verontwaardiging over wie een dodelijk verkeersongeluk veroorzaakt, over groepsverkrachting of vrouwenmishandeling gaat op in nevelen bij fraaie balbehandeling door verdachten. Dit is de wereld die «voetbal» heet, synoniem voor opportunisme, chauvinisme, list en bedrog. Én dit is een buitengewoon schijnheilige aanhef voor wie een leven lang eerst even de sportpagina bekijkt eer zich op WAO en al-Qaeda te storten, juni 2004 op voorhand leuker vindt vanwege wat potjes met Hollandse inbreng, en een deel van RAM laat schieten voor de subtop van de Holland-Casino-eredivisie.

Terwijl RAM, zowaar op prime time, toch bijna altijd de moeite waard is. Na thema-uitzendingen (waaronder fraaie) is de magazineformule terug en moet je er in elk geval zijn voor de beste (en enige) gesprekken met Groten van de wereldliteratuur (Zeeman). Je kunt er Claudia Cardinale ontmoeten met herinneringen aan Federico Fellini (en je verheugen over het feit dat er een beroemdheid bestaat die het verloop van de tijd accepteert en haar hoofd niet tot «kop» laat trekken, spuiten en snijden). Je kunt er op één avond zangeres Peaches en Cees Nooteboom meemaken (en woedend worden dat je de Arte-documentaire over de laatste niet zult zien omdat die parelzender door de kabelplee is gespoeld). En als er bonje is over «werkelijkheid en waarheid» in documentaires zitten er filmers om daarover te bakkeleien. (Dat filmen manipuleren is, is ons in het Ford Transit-debat alom ingepeperd. Maar dat Abu Assad neerbuigend doet alsof het dus weinig uitmaakt of je ensceneert of niet, en of je dat laat weten of niet, zolang je de Waarheid maar dient, dat bevalt me niks.)

Ditzelfde debat dook op in een aflevering van The Education of Max Bickford, Amerikaanse dramaserie die ik aanbeveel omdat RTL4 op zondagavond niet de natuurlijke habitat voor Groene-lezers lijkt. Max is geschiedenisleraar aan een meisjescollege en linkervleugel-Democraat. Kent als weduwnaar met opgroeiende kinderen voldoende perikelen om «human interest»-drama mogelijk te maken, maar het bijzondere is dat die besognes decor zijn voor verhandelingen over niet geringe ethische dilemma’s. Moeilijke materie voor een zo groot mogelijk publiek. Diep Amerikaans en behoorlijk knap.