Pedrito Flores komt afscheid nemen van zijn juf en klasgenootjes in Guanajuato, Mexico. In twaalf jaar heeft zijn vader genoeg verdiend in de vleesfabriek om zijn gezin over te laten komen naar Kansas, Beloofde Land. Niet helemaal, want hij leende drieduizend dollar tegen driehonderd dollar per maand (Flores’ vrouw kijkt verbeten weg wanneer de woekeraarster de biljetten uittelt); en een Amerikaanse staatsburger moest borg staan voor het gezin van acht, omdat Flores’ jaarinkomen, ondanks dubbele shifts in zwaar werk, te laag is. Dan komen ze nog een week met z’n allen vast te zitten in een Mexicaans hotel aan de grens (twaalfhonderd kilometer busreis van hun dorp), omdat daar de visa worden verstrekt en Flores krijgt te horen dat bij zoveel kinderen twee borgen nodig zijn. Vanuit telefooncellen volgt een wanhopige zoektocht naar iemand die bereid is. De meeste kennissen (Mexicanen met Amerikaanse nationaliteit) staan al voor twee gezinnen borg en dat is het maximum.

Dit gaat over VPRO’s schitterende zevendelige aankoop The New Americans, waarin naast Flores immigranten uit Nigeria, de Dominicaanse Republiek, India en van de Westbank gedurende lange tijd worden gevolgd. De verhaallijnen door elkaar gesneden als in soap kijk je naar documentaire met de kracht van goed drama. Waarbij hooguit een soapauteur het in zijn hoofd haalt een zwarte Dominicaanse profhonkballer verliefd te laten worden op een witte mormoonse die eist dat hij haar geloof aanneemt — tot hoon van zijn vrienden. Je identificeert je met de personages en vraagt je af of kleine Pedrito die papa zo vreselijk miste (twee keer per jaar kwam die thuis), ooit Kansas zal bereiken. En je jubelt als de visa eindelijk rond zijn. Tegelijk vermoed je nog sterker dan de familie Flores zelf dat dat oponthoud aan de grens peanuts zal blijken vergeleken bij wat hen aan cultuurshock te wachten staat. Ik kies voor de familie Flores omdat hun positie het meest verwant is aan die van migranten uit Marokko en Turkije, maar Ngozi, Naima, Ricardo en Anjun — van politiek vluchtelinge uit het Ogoni-gebied tot hoogbegaafd onderdeel van de braindrain die India ondergaat — dwingen de kijker tot meeleven, tot continue interpretatie, tot gedachten over «de waarde van culturen».

Enfin, Pedrito huilt hartverscheurend voor de klas, bedankt juf dat ze hem heeft leren lezen en schrijven en verlaat als gebroken mannetje het lokaal om «latino» te worden in de USA. Toch klopt ook zijn hart van verwachting. Laat ons hopen.