Na zifting van de groslijst voor de Nipkowschijf resteerden zeven programma’s: Keuringsdienst van Waarde (RVU); Papaul (Vara); Peter R. de Vries (SBS); RTL Boulevard (RTL4); Tegenlicht (VPRO); Wachten op Holland Sport (VPRO); Wat doen wij met onze ouders? (VPRO). Vijf publieke programma’s, twee commerciële — wat voor de laatste geen gekke score is. En wat aantoont dat de jury (die eerder Barend & Van Dorp bekroonde) niet louter bestaat uit elitaire azijnpissers als uw dienaar. Zo stonden op de longlist ook nog Idols (RTL4) en Peking Express (Net 5).

Opvallender is dat Nederland 1 en 2 de laatste ronde niet haalden. De «groten» — Avro, Tros, EO, KRO, NCRV — ze kwamen zelfs niet in de buurt. Winnaar in de breedte is dus Nederland 3 en daarvan dan weer de veel verguisde VPRO, die ook nog De taarten van Abel, Jiskefet en Het geluk van Nederland op de groslijst had. En waarvan Jannie Langbroek (aankoopbeleid; Zomergasten) en Achterwerk genoemd werden voor extra prijzen.

U kunt tegenwerpen dat het geen geweldig seizoen was. En dat er nog maar weinig serieus te nemen drama wordt gemaakt. Ook dat is waar. Al verdienen de Telefilms Blue Bird en Cloaca lof; en al dong Dunya en Desie niet mee omdat er tijdens de juryzitting nog geen nieuwe afleveringen te zien waren geweest. Ondanks alles proficiat voor de VPRO, die niet alleen met zware kost maar ook met het verrukkelijke Wachten op Holland Sport uitblonk (geschikt voor maar onvoldoende gezien door Het Grote Publiek dat de Net 3-toets niet kan vinden).

In de laatste ronde won Papaul van Tegenlicht met 5 tegen 4. Ook ik bewonder Paul de Leeuws lef om steeds nieuwe vormen te proberen, wat incidenteel juweeltjes opleverde. Maar al die energie wordt zozeer besteed aan oppervlak, middelmaat en leegte, en er staan zoveel zwakke en ergerlijke aspecten tegenover dat ik van harte voor Tegenlicht stemde, dat natuurlijk ook schommelingen kent.

Ten slotte een Groene-familiebericht. Donderdag bij Human Ik stá altijd van Maud Keus, over Annemarie Grewel, die onder veel meer onze columniste was. Boeiende documentaire, opgebouwd uit flarden Groene-columns, publieke optredens en interviews. Hoewel niet soepel in de gewone omgang werd ze steeds beter in geïnterviewd worden, waarmee ze haar eigen beeld schiep. Dat doet een beetje verlangen naar de Hoge Bomen-aanpak, waarin ook anderen hun licht over die wat raadselachtige en weerbarstige vrouw hadden laten schijnen. Maar zeker aanbevolen.