Niks moeilijker dan humor. Nergens blijkt dat pijnlijker dan op veelvraat televisie, die talentlozen toont en talentvollen uitmelkt. Die zijn daar zelf bij. Paul de Leeuw en Wim de Bie bijvoorbeeld — de eerste in schijnbare onverschilligheid, de tweede pijnlijk worstelend. Toch blijft er hoop, dus gekeken naar Bradaz en Froland. Allebei NPS, al zegt dat weinig sinds die stand up-comedians toont die zó in Ron Brandsteders moppentrommel kunnen. Zoals een jongen met een armzalige parodie op een armzalig RTL-kookprogramma. De presentatrice daarvan brandde hij af vanwege haar, zijns inziens, te hoge leeftijd en haar, volgens hem, dientengevolge te weinig gebruikte en dus onwelriekende geslachtsorgaan dat met een kurk gedicht diende. (Ik bespaar u niets.) Even deprime rend als zijn «grappen» zijn succes bij het publiek: jong en veelkleurig. Multiculturele humor derhalve en in dat opzicht strokend met de nps-missie. Maar de prijs aan wansmaak is verdomd hoog.
Bradaz is braaf. Er wordt aardig geacteerd en de lol waarmee het wordt gemaakt, is te zien. Net als de clou, en wel uren van tevoren. Opvallend alleen de all black-cast, zoals we die kennen van Amerikaanse en Britse voorbeelden, en de bijbehorende cultuur plus lichaams- en jongerentaal. Het zou eens tijd worden, naast alle all white-series en alibi-zwarten. In die zin is Bradaz typisch NPS, maar qua comedy-niveau kan het zo bij Tros of commercie.
In Froland spelen Horace Cohen en Ruben van der Meer sketches die samen verhalen vormen. Situaties en typetjes, maar daarin blijven ze diep in de schaduw van Van Kooten en De Bie — terwijl ze bovendien veel minder te zeggen hebben. Mavo/havo-advies, meer kunnen we er niet van maken.
Dan geschiedt het wonder. Achter Froland staat VPRO’s Waskracht op de band. In het eerste item legt Willem de Ridder het principe van de «fanclub» uit: ieder mens is een ster en heeft fans nodig die zeggen hoe geweldig zij/hij is. Waarop Waskracht ons meeneemt naar een huiskamer waar in betrekkelijke vreemden elkaar wekelijks vertellen hoe bijzonder ze zijn (koor: «We houden van jou, precies zoals je bent en we steunen je in al je kracht en grootsheid»). In het tweede item leren belangstellenden van Bul Super en Hiep Hieper, alias Snuf en Snuitje, via hun zesde chakra en langs hun pijnpunten heen om miljonair te worden («Armoede druist in tegen je recht op rijkdom»). Cursusleiders en cursisten in onovertroffen Koot-en Bie-stijl een parodie op zichzelf. Deze kijker ligt dubbel.
Humor schuilt vooral in non-fictie.