Van het achtuurjournaal van Antenne 2 ontging ons veel. Voor Frans lezen zouden we nog een zesje scoren, want dat leerden we op ons van de wereld vreemde gymnasium. Maar je kon daar een tien halen zonder een woord te verstaan of spreken. (Verbluft was ik toen bleek dat Victor Klemperer wiens Tot het bittere einde verplichte literatuur is, zijnde het belangrijkste egodocument uit de oorlog weliswaar romanist was maar geen van die talen sprak.) Dan is modern taalonderwijs stukken beter, al kiezen steeds minder kinderen Frans (te moeilijk), terwijl Duits (dom, dom) taboe is. Weinig buitenlands nieuws in dat journaal trouwens chauvinisme uiteraard.
Maar ze hebben nu eenmaal meer binnenland dan wij en bovendien neemt die trend ook hier toe. We mogen/moeten weer trots zijn op eigen identiteit en daarmee krimpt de wereld. Natuurlijk kopt De Telegraaf na drie dagen 28 graden: «Nederland zucht onder hitte». Maar ook NOS-Journaal en Volkskrant weten soms via openingen en voorpagina de indruk te wekken dat over de grens weinig gebeurt: Van gewest tot gewest.
Wat liet Antenne 2 zich kennen, daags na toewijzing van de Spelen aan Peking met voorbijgaan aan Parijs. Breed werd uitgepakt over corruptie en fraude in het Olympisch Comité met als culminatie de «onthulling» dat Samaranch volgeling van Franco is geweest. Natuurlijk is het zowel op de Olympus als in Peking een boevenzooi, maar dit item van ouwe koek zonder één nieuwsfeit had tenminste nog enige zin gehad aan de vooravond van de beslissing. Nu wist je zeker dat het nooit was uitgezonden als Parijs had gewonnen. Politieke correctheid uit kinnesinne dat is klein en stinkt zelfs een beetje.
Fascinerend de viering van 14 juli. Chirac stond kwaad op het Spaanse koningspaar te wachten, dat veel te laat kwam voor de parade waar hun eigen gala-cavalerie aan meedeed. Oorzaak: file. De Spanjolen verzopen vervolgens even hard in de wolkbreuken als de Franse garderegimenten en bij de lunch in de tuinen van het Elysée zakten de invités op chique schoenen tot aan de enkels in de modder. Net op tijd was Chirac drooggeföhnd voor de persconferentie. Misleidende term voor een monoloog, deels voorgelezen van A-viertjes op tafel, waarbij drie braaf opzittende journalisten het balletje mochten opgooien.
Furieuze aanval op het gehele kabinet-Jospin, alleen omdat hij zelf van fraude wordt verdacht. Globaal kon ik het allemaal net vatten. Pas nu, een maand later, snap ik ook details dankzij de Volkskrant dat weer wel.