Na acht dagen koorts was Isa te slap voor de crèche en omdat de vrije dagen van mama en papa alweer bijna op waren, ging opa oppassen. Ze deed zelf de deur open en hij schrok: mager, spierwit, donkere kringen; en vooral dat vreugdeloze lachje.

Ze had veel vierde-verjaardagsfeestjes van generatiegenoten gemist, maar wat normaal een ramp zou zijn in haar schaal van vreugd en verdriet liet nu onverschillig: zó ziek dus. Het was mooi weer, maar ze wilde niet naar buiten. En ze mocht televisie kijken. «Mocht», want dat ding blijft omstreden voor (groot)ouders. De klassieke tegenstelling met lezen is voor haar soort analfabeten nog niet aan de orde. En voorlezen heeft ze zich, behalve als bedritueel, nooit laten doen: ze neemt het boek uit handen en begint zelf een verhaal dat haar snel verveelt. Meer eigenwijs dan creatief. Opa had mazzel: ze had een band van Otje en hij zag een ooit gemiste aflevering.

Leuker dan hij zich de serie herinnerde. Toen zette ze zelf de tv uit, vroeg wat ze gingen doen en knikte bij tekenen. Bijzondere ervaring, omdat hier iemand van drie de organisatie in handen nam: het is haar huis, zij weet de weg en vertelt opa wat te doen, net als later bij de boterhammen. Ter verantwoording: ze hebben ook nog gepuzzeld, geregen, Memory en Electro gespeeld, maar tussendoor televisie. Zonder verdoving de verschrikking van Bassie en Adriaan doorstaan, maar ook De film van Ome Willem herzien waarin ooit Isa’s mama met een hoedje op «ja», «nee» en «achter je» gilde, als lid van het studiopubliek.

Dat programma kozen mijn studenten bij een keuzevak «kinderen en televisie» recent als mooiste tv-herinnering (de enige man noemde The A-Team) en hoewel het minder volmaakt bleek dan ik me herinnerde, valt dat toe te juichen door prettige toon en schaal. Weemoed om het hart vanwege de geniale maar dode «geitenbreiers» Mooten en Bannink.

(Over dat A-Team: zag laatst een band waarin toenmalig Tros-baas Den Daas zei niet te geloven in enig effect van het geweld in dat program op kinderen. «Waarom niet?» «Omdat ik anders consequenties zou moeten trekken. Trouwens, kinderen weten zelf wat het beste voor ze is.» Zo een man loopt vrij rond.)

Kijk zondag naar De achtertuin van Jan Wolkers, waarin die lis, salamander en egel voor het kind verklaart. Al zal Isa er, vrees ik, weinig aan vinden. Voor opa’s en oma’s enig.