Televisie

Officier van justitie. In maart bracht Human de documentaire Waterlijken van Nelle Koops. Precies en respectvol toonde zij hoe door professionals, van waterpolitie tot forensisch patholoog, omgegaan wordt met de jaarlijks rond tweehonderd anonieme doden die in open water gevonden worden. Mooie film die op Uitzending gemist nog te zien is. Nu brengt dezelfde omroep van dezelfde producent (Selfmade Films) _ Officier van justitie ,_ waarin Anne-Marie Ruijs-Verweij gevolgd wordt tijdens haar werk aan de zaak van een door geweld overleden man in een bos naast een snelweg in de buurt van Eindhoven. Van plaats delict tot rechterlijk vonnis volgen regisseur Misja Pekel en dus de kijker haar. Pekel, zelf jurist, maakte eerder al het mooie De Vreemdelingenrechter waarin drie vertegenwoordigers van die beroepsgroep in hun werk gevolgd worden (ook Human en Selfmade Films, nog te zien via de site van HollandDoc). Deze keer het werk van een aanklager, die van zichzelf zegt relatief goed tegen de narigheid te kunnen die op haar pad komt maar die, eenmaal in het huis van verdachte beland, even een luchtje moet scheppen als duidelijk wordt dat alles in de woning, van wapenverzameling tot gevonden teksten, frustratie, agressie en geweld ademt. Waarna voor haar en de kijker confrontatie met verdachte, door de rechter later als dader veroordeeld, verbluffend is, omdat in stem, taal, lichaamshouding van die ‘op het oog timide jongeman’ niets te vinden lijkt van het beest dat je in je fantasie vermoedde. Een ervaring die ook de officier altijd weer verbaast. Zorgvuldigheid is eerste vereiste voor haar werk en dat van de rechercheurs met wie ze samenwerkt; van het onderzoek op slachtoffer en plaats delict tot het bepalen van de strafeis. Lacunes in onderzoek en bewijsvoering worden afgestraft. Net als het onvoldoende wettig en overtuigend bewijzen. Meer dan vroeger ervaart het Openbaar Ministerie druk vanuit pers en door nieuwe media aanwassende stem des volks. Dat de kans op fouten nog groter is dan je denkt besef je als uit de aftiteling, na een film vol zorgvuldig wikken, wegen en formuleren, blijkt dat de officier in de tijd tussen haar aankomst op de plek van het misdrijf en het vonnis nog zestien andere grote onderzoeken deed waarvoor ze 154 zittingen bijwoonde. Belangrijke film voor begrip van belang en kwetsbaarheid van de rechtsstaat. (Walter van der Kooi)

Misja Pekel, Officier van justitie – dossier van een moordzaak, Human 2Doc, maandag 19 mei, Nederland 2, 21.00 uur.

Popmuziek

Michael Franti & Spearhead. Een van de laatste keren dat Michael Franti in Nederland was, stond hij op het Beursplein te spelen voor de demonstranten van Occupy. Franti’s ideologische positie is daarmee wel geduid. Zijn muzikale reikwijdte is breed: hij bedient zich net zo gemakkelijk van funk als van hiphop en rock. Het beste werk van Franti ligt al weer enige tijd achter hem, maar hij blijft verantwoordelijk voor twee van de beste albumtitels uit de popgeschiedenis: Stay Human en Everybody Deserves Music.

Drive-By Truckers. Hun verzamelalbum heette Ugly Buildings, Whores & Politicians, een van hun beste nummers Goddamn Lonely Love. Dus ja: er zit altijd een rafelrand aan de countryrock van het beste kleine achterneefje van de Rolling Stones. Ook live.

Peter Pan Speedrock. Aftikken en voorwaarts: Peter Pan Speedrock speelt in Amsterdam. Gelegenheid is het nieuwe album Buckled Up And Shove It, gevuld met – wat anders dan? – harde, rauwe rock, met altijd een hoorbare liefde voor punk. Precies: zoals Motörhead, niet voor niets een van de grootste inspiratiebronnen voor Peter Pan Speedrock. De Amsterdamse cultheld Dikke Dennis komt ook een paar nummers meezingen. (Leon Verdonschot)

Michael Franti & Spearhead, maandag 18 mei, Paradiso, 20:30 uur; Drive-By Truckers, donderdag 15 mei, Paradiso, 20:30 uur; Peter Pan Speedrock, zondag 18 mei, Melkweg, 20:00 uur.

Toneel

Geloof Liefde Hoop. Elisabeth komt bij het anatomisch instituut alvast haar toekomstige lijk beleggen. Ze heeft geld nodig om geld te verdienen. Het is namelijk crisis. Welke crisis doet er even niet toe. Crisis stort gewone mensen in ongewone absurditeiten. Elisabeth heeft een ventvergunning nodig. Prachtig woord trouwens: een ventvergunning. In dit verband een woord met een hoop betekenissen. Dit is ongeveer het begin van Geloof Liefde Hoop , een toneelstuk van de Hongaars-Duitse schrijver Von Horvath (1901-1938, de Joseph Roth onder de Centraal-Europese toneelschrijvers van het Interbellum). De scène is letterlijk en overdrachtelijk on-be-taal-baar goed. En incriminerend ook. Elisabeth wordt binnen de kortste keren door de halve ambtenarij van het vergane Habsburgse Rijk in haar nek gesprongen. En uitgemaakt voor van alles en nog wat. Een lijk zal ze dus wel veel eerder worden dan haar lief is. Het kleine ensemble, met Keja Kwestro in de rol van Elisabeth, onder leiding van de Noorse en vooralsnog qua opleiding en qua emplooi aan Nederland gebakken Maren E. Bjorseth, in een lekker ontwerp van Marjolein Brouwer, tikt deze Horvath binnen een paar uur stijlvast en muzikaal (in tekstbehandeling en in zang) weg. Met in een reeks juweelschone rollen ook Nettie Blanken. Die als geen ander uit een conversatie opeens in roekoe-roekoe kan uitbarsten. Opdat er een duif op ons pad kome! (Loek Zonneveld)

Geloof Liefde Hoop van Horvath is nog op 27 en 28 mei te zien in de Toneelschuur Haarlem en gaat in de tweede helft van oktober op een kleine tournee. Inlichtingen frascatiproducties.nl

Film

Sacro GRA , winnaar van de Gouden Leeuw op het festival van Venetië, is de perfecte bijbehorende film voor wie Paulo Sorrentino’s La grande bellezza zo mooi vindt. In deze documentaire plaatst regisseur Gianfranco Rosi het leven van mensen onder het vergrootglas die in de omgeving van de Grande Raccordo Anulare, de ringweg van Rome, wonen en werken. Een palingvisser, ambulancebroeders, prostituees, een edelman in een smakeloze villa ogenschijnlijk ingericht voor bunga-bunga-bezigheden, inwoners van een lelijk flatgebouw, en nog iemand: een man die palmbomen onderzoekt op infectie door kevers. Eerst boort hij een gaatje in de boom waarna hij een langwerpige microfoon erin steekt. Met een koptelefoon luistert hij vervolgens geconcentreerd. Vaak hoort hij kennelijk iets vreselijks, want zijn conclusie klinkt als de komende Apocalyps: ‘We zijn niet voorbereid op zo’n walgelijk feest.’ Het is alsof je Jep Gambardella, de romanticus in Sorrentino’s film, hoort spreken: de moderne cultuur heeft niets meer te bieden dan hedonisme en wansmaak voor iemand die hunkert naar eeuwige schoonheid. En toch biedt Rosi’s film iets waar Sorrentino zich op stukbijt, en dat is een visie op de wereld van nu die naast alle evidente lelijkheid ook iets hoopvols bevat. Vulgariteit is een gegeven, maar in de eenvoud van het leven van al deze ‘kleine’ mensen zitten dingen van waarde: een verpleger die zijn moeder troost, een oude man met een lange baard die in zo’n piepklein appartement een jonge vrouw, vermoedelijk zijn dochter, tot razernij drijft door eindeloos door te draven met nietszeggende verhalen die desalniettemin vertederend mooi zijn (voorbeeld: ooit schreef Lawrence Durrell een verhaal waarin gasten onder een boom zitten te dineren waarna er plotsklaps een boa op de tafel valt). Of een prostituee die verontwaardigd vertelt dat ze waarachtig weigert voor de rechter te verschijnen na haar arrestatie wegens onwelvoeglijk gedrag in het openbaar. Immers, zegt ze tegen haar collega onder het eten van mozzarella en bier, ogenschijnlijk als ontbijt, ik wás niet naakt in die auto, ik had verdorie kleren aan! In deze verhalen vindt Rosi schoonheid – wel zonder dat hij de chaos van de moderne cultuur uit het oog verliest. Want doorgaans is er die metafoor van de vretende kevers die maar uithollen en uithollen. Sacro GRA. Wat een prachtige film.

Te zien vanaf 15 mei

Godzilla 3D & Sabotage. Twee populaire-cultuurfiguren die iets van ‘prehistorie’ ademen, maken deze week hun comeback in de bioscoop. Eerst Godzilla, het monster waarmee het Japanse productiehuis Toho en regisseur Ishiro Honda, generatiegenoot van Akira Kurosawa, sinds de jaren vijftig de verbeelding van een massapubliek over de hele wereld aangrijpen. De nieuwe film is Amerikaans, en zal derhalve groter dan de oude Godzilla’s zijn. Godzilla 3D is verder interessant gezien die regisseur: de Brit Gareth Edwards die een paar jaar geleden de fabuleuze low-budgetmonsterfilm Monsters maakte. Dan de tweede comeback uit antieke tijden: Arnold Schwarzenegger. Je leest overal dat hij weer de rol van de T800, de moorddadige machine in James Camerons Terminator-films, gaat spelen. Dat belooft weinig goeds. De films die hij sinds het einde van zijn politieke carrière maakte, zijn slécht, en de trailer voor zijn nieuwste, Sabotage , belooft ook al niets goeds. Schieten om het schieten, domme scène na domme scène, net als in The Expendables en het abominabele Escape Plan. Voorlopig geef ik het op voor wat betreft deze held van de cinema van de jaren tachtig. (Gawie Keyser)

Te zien vanaf 15 mei

Beeld: Sacro GRA en Michael Franti & Spearhead