‘Ik ben de OA’, zegt de hoofdrolspeler, een aantrekkelijke, blonde vrouw, de hele tijd in de nieuwe Netflix-serie The OA, en dan gaan mensen de letters O en A googelen, wat natuurlijk onbegonnen werk is. Dat laatste dekt de lading, in ieder geval wat betreft de eerste aflevering, want het is vooralsnog een volstrekt mysterie wat hier nu precies aan het hand is.
Even veelbelovend als onweerstaanbaar is het uitgangspunt van het verhaal: een jonge vrouw van een jaar of twintig belandt in het ziekenhuis na een ogenschijnlijke zelfmoordpoging. Wanneer ze haar bewustzijn herwint, staan haar ouders naast haar bed. Het is een wonder, zeggen ze tegen de artsen. Dit is onze dochter, Prairie Johnson, die jaren geleden spoorloos was verdwenen. En nog iets: ze was blind, en nu kan ze zien.
The OA illustreert hoe effectief het inmiddels veelgebruikte mechanisme van het eeuwig uitgestelde mysterie in televisiedramaseries is geworden. Hiermee wordt tevens steeds duidelijker hoe groot de invloed van David Lynch’s Twin Peaks nog altijd is. Destijds was de vraag wie Laura Palmer had vermoord de grote reden waarom miljoenen mensen bleven kijken, afgezien van de andere kwaliteiten van de serie. Meer onlangs bepaalden geheimen en versluierde betekenissen de populariteit van series als Lost en The Leftovers.
Het ís ook nauwelijks te weerstaan voor de kijker: dat vooruitzicht van het ontrafelen van ‘de grote vraag’, aflevering na aflevering in een wekelijkse regelmaat of alles in één keer, zoals ook nu weer mogelijk is doordat The OA in zijn geheel op Netflix te bekijken is.
Vooralsnog heb ik alleen aflevering 1 gezien, maar daarbij zal het niet blijven. De sfeer is opvallend serieus, met slechts hier en daar wat lichte humor. Wanneer Prairie weer thuis is bij haar ‘ouders’ legt ze contact met tieners in de buurt die haar eerst maar vreemd en gek vinden, maar later gefascineerd raken door de mogelijkheid dat ze over bovennatuurlijke krachten beschikt.
Heel mooi is een sequentie tegen het einde van de eerste aflevering, wanneer Prairie een groepje tieners in een leegstaand huis verzamelt en aan hen het eigenlijke verhaal van haar leven vertelt. Dán pas, na ongeveer een uur, zien we de titelsequentie en worden we plots verplaatst naar Rusland waar een ánder verhaal, of misschien wel hetzelfde verhaal, begint.
Dus, deze vreemde, blonde vrouw is ‘de OA’. Dat is zo ongeveer het enige wat we na een enkele aflevering weten. Of The OA een tip waard is? Meer dan. Ook ik heb de letters O en A opgezocht op internet – in de serie doet Prairie er immers alles aan om een internetverbinding te leggen om online iets belangrijks te kunnen doen – omdat ik het niet kan laten.
The OA is nu te zien op Netflix