De Amerikaanse acteur Michael J. Fox oppert zelf het idee van ‘onwillekeurige liefde’ wanneer hij zijn leven als de grootste Hollywood-ster van midden jaren tachtig en begin jaren negentig in ogenschouw neemt. Specifiek doelt hij op de hartelijke ontvangst die hem te beurt viel toen hij na zijn bekendmaking dat hij leed aan de ziekte van Parkinson op de set van de sitcom Spin City kwam. Fox noemt het daverende applaus van het studiopubliek ‘love that can’t help itself’. En hoe je het ook wendt of keert, dit is precies wat het publiek voelt over deze acteur, over zijn personages Alex Keaton in de sitcom Family Ties (1982-1989) en Marty McFly, de tienerjongen verloren in de tijd in Back to the Future (1985-1990).
Still: A Michael J. Fox Movie van documentairemaker Davis Guggenheim focust op het celebrity-fenomeen. Een soort liefde, inderdaad. Ik hou van hem, wij houden van hem, ondanks het feit dat hij door zijn ziekte al vele jaren niet meer werkt. Regisseur Guggenheim houdt nog het meeste van hem, blijkt uit Still, een werk vol met iconische scènes zoals die waarin Marty zich in het eerste Back to the Future verslaapt en dan als de wiedeweerga naar zijn afspraak met de malle wetenschapper Doc moet. Maar nu is er iets vreselijk mis. Geen skateboard meer voor Marty. Want zijn pink blijkt ongecontroleerd te trillen als een mot in het licht van de ochtendzon. Het eerste teken van parkinson.
Zoveel liefde in Still. Toch is er een lelijke keerzijde als je de film bekijkt in de context van nu. Onlangs publiceerde The Guardian een artikel over een vreemd, nieuw fenomeen: mensen die Hollywood-sterren die ziek/verslaafd/oud of simpelweg werkloos zijn geworden stalken en foto’s van hen maken die vervolgens de hele wereld overgaan. De beelden, clickbait op sociale media, kun je niet ontwijken. Jack Nicholson, ziek en alleen thuis. Gene Hackman, in de negentig en broos. Bridget Fonda en Kelly McGillis, slonzig en zwaarlijvig.
En hier zien we dan anderhalf uur lang de bevende Michael J. Fox. Speelt Still in op die lugubere nieuwsgierigheid naar afgetakelde sterren? Misschien. Maar Guggenheim, bekend van de klimaatdocumentaire An Inconvenient Truth (2006), is een integere maker. Zijn project betreft juist de flinterdunne grens tussen fantasie en werkelijkheid, tussen roem en het echte leven. Zijn faam, vertelt Fox, veroorzaakte dat hij een zelfdestructieve narcist werd, zijn ego constant gestreeld door ‘onwillekeurige liefde’. Hij raakte de connectie met het leven kwijt, met zijn vrouw en kinderen, met zichzelf. En toen werd hij ziek. Niets meer echt dan dat. Zo heeft Still een duidelijke, morele les. Het gekke is: Guggenheim legt bloot dat Michael J. Fox ‘het’ nog steeds heeft; we zien Marty en Alex ondanks de trillingen en de rimpels. Film en het leven vloeien door elkaar heen. Wonderlijk.
Nu te zien op Apple TV+